‌شتاب‌زدگی

تو را عطشِ رسیدن از رسیدن انداخته است و کال افتاده‌ای بر زمین؛ دیگر نمی‌شود تو را به درخت بازگرداند، هیچ چسبی نمی‌تواند اتصال از میان رفته را دوباره برقرار نماید.

آدمیزاد شبیه یک کابل نیست که اگر از جایی بریده شد بتوان رشته‌ها را لخت کرد و با یک چسب دوباره جریان را به راه انداخت. انسان میوه‌‌ای‌ست که اگر از درخت جدا شود دیگر نمی‌توان آن را به درخت بازگرداند، رشدِ متوقف شده ادامه نخواهد یافت.

به همین سبب است که آدمیزاد از هیچ چیز به قدر شتاب‌زدگی آسیب نمی‌بیند. هر جا که پای دست‌پاچگی و تعجیل به میان می‌آید می‌توان رد آسیب را در آنجا شاهد بود؛ از شتاب‌زدگی در رانندگی گرفته تا غذا خوردن، حرف زدن، رابطه‌ یا کسب‌و‌کاری را پیش بردن.

عطشِ رسیدن انسان را نرسیده از درخت جدا می‌کند و میوه‌ی کال همانقدر بی‌ارزش است که میوه‌ی له شده.

الهی شکرت…