یه ورزش سبک کردم، شیر قهوه خوردم و آماده‌ام برای ۱۶ ساعت روزه‌داری. تصمیم دارم ماهیچه درست کنم. پیاز اول رو خلالی خرد می‌کنم. 

علیمردانی با اون صدای خاصش داره میگه «دستِ تو در دستمُ رسواییُ باران بزند وااای..» پایین تنه‌ام قر میده در حالیکه بالاتنه‌ام سعی می‌کنه پیازها رو یک اندازه خرد کنه. چاقو رو توی هوا میچرخونم. شاید اولین باره که دارم اینطوری از آشپزی کردن لذت می‌برم. چرا همیشه با موزیک آشپزی نمی‌کنم؟! نمیدونم…

اشک از چشم‌هام سرازیر میشه. به خودم میگم به خاطر پیازه اما یکی درونم میگه مطمئنی؟ مطمئن نیستم. 

پیاز اول که کمی سرخ میشه ماهیچه‌ها رو میچینم روش؛ چوب دارچین، برگ بو، نوک قاشق گراماسالا، پودر سیر و پیاز، نمک و فلفل و زعفرون… پیاز دوم رو نگینی خرد میکنم. این‌ها قانون‌های خودمه. فکر می‌کنم خوب بلدم ماهیچه درست کنم. روی ماهیچه‌ها رو با پیاز و سیر خرد شده می‌پوشونم. یه کم آب میریزم و درش رو می‌بندم و برای پنجاه دقیقه‌ی بعد تنهاشون میذارم تا با هم معاشرت کنن.

کیمیاگریه این، نیست؟ مواد بی‌ربط رو قاطی می‌کنی و تنهاشون میذاری. پنجاه دقیقه‌ی بعد ماهیت همه چی تغییر کرده و حالا همه یه ربطی به هم دارن. وقتی با هم ملاقات می‌کنن دیگه قابل جدا کردن نیستن، یکی میشن انگار. مثل آدم‌ها که وقتی با هم معاشرت می‌کنن انگار یه ردپایی رو برای همیشه به جا میذارن. 

علیمردانی هنوز داره میخونه: «تن در هوس انداختی… آغوش جانان باختی»

آخ آخ… چقدر باختم من این آغوش جانان رو….

ظرف‌ها رو میشورم. این قانون منه توی آشپزخونه؛ هر بار فقط یک کار رو تموم میکنی بعدی میری سراغ کارهای بعدی؛ یه غذا رو آماده می‌کنی، ظرف‌هاش رو میشوری، کف آشپزخونه رو تمیز می‌کنی، روی کابینت‌ها رو مرتب و تمیز می‌کنی و بعد اگه هنوز انرژی داشتی اگه هنوز علاقه داشتی یه کار دیگه رو شروع می‌کنی که اصولا هم انرژی و علاقه برای کار بعدی ندارم، پس آشپزخونه رو در حالیکه تمیز و مرتب شده ترک میکنم. 

بوی عود و قهوه و پیاز با هم مخلوط‌اند. می‌رم دوش بگیرم.

(دوست دارم… همه‌ی اینها رو… من زندگی رو دوست دارم…)

الهی شکرت…

ماه بلند و کشدار شهریور بالاخره به آخر رسید. دو تا عزیز از دست دادیم؛ علی رغم تمام دعاها، گریه ها، نوشتن ها و نذر و نیازها باز هم از دستشون دادیم و خودمون رو با تکرار «كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۖ ثُمَّ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ» آروم کردیم.

میزان فشار کار و استرس هم معادل بود با کل طول سال که وقتی به خودم اومدم دیدم که دارم به عادت همیشه فقط به خودم تکیه می کنم و سعی می کنم تمام کارها رو با اتکا به توانمندیهای خودم انجام بدم. کلن چند روزه که متوجه ی یه موضوع مهم شدم؛ اونم اینکه من در تمام زندگیم تلاش کردم یه آدم عقلایی باشم، یه آدم منطقی، حتی وقتی که یه بچه ی سیزده چهارده ساله بودم تلاش می کردم که خودم رو یه آدم عاقل و منطقی جلوه بدم. خیلی برام مهم بود که در تمام امور زندگیم از عقلم کمک بگیرم و بر اساس عقل و منطق زندگی کنم. حتی یادمه که همیشه می گفتم من با عقلم عاشق میشم، یعنی طرف رو اول با عقلم می سنجم اگر از نظر عقلانی آدم مناسبی بود بعد عاشقش میشم.

این همه متکی بودن به عقل و منطق باعث شده که من در تمام زندگیم راههای هدایت خداوند رو به روی خودم ببندم، باعث شده که تمام مسیرها برام سخت و صعب العبور باشن چون نفهمیده بودم که اندازه ی عقل و منطق من در مقابل اندازه ی علم خداوند هیچه، نفهمیده بودم که عقل من صرفا یه وسیله است، دستی از دستان خداونده که البته خیلی جاها به مدد خداوند خیلی می تونه برام مفید باشه اما تمام ماجرا نیست. اینکه عقل ما خیلی وقت ها مسیرها رو نمی بینه و تشخیص نمیده چون زاویه ی دید بسیار محدودی داره.

همیشه فکر کردم که در این جهان، ذهن منطقی من تنها ابزاریه که در اختیار دارم و می تونم روش حساب کنم. شاید دو سه سالی می شه که دائم فکر می کنم چرا من هیچ هدایتی از جانب خداوند دریافت نمی کنم؟ چرا شهود من اصلا کار نمی کنه؟ چرا هیچ حسی به من دست نمیده برای اینکه بفهمم چه مسیرهایی رو باید برم؟ و توی چند روز اخیر به جواب این سوالها رسیدم؛ برای اینکه من اصلا اجازه ی هدایت شدن به کائنات ندادم هیچوقت. اجازه ندادم که شهود من کار کنه.

چقدر راحت خودم رو محروم کردم از این هدیه ی شگفت انگیز خداوند، چقدر راحت خودم رو محروم کردم از هدایت شدن توسط کائنات، چقدر مسیر خودم رو دور کردم و بار خودم رو سنگین کردم. اما اشکالی نداره، همین الان هم که فهمیدم خیلی خوبه، هر روزی که آدم به آگاهی برسه همون روز رو باید غنیمت شمرد. ممکن بود سالهای بسیار بیشتری بگذره و من متوجه این موضوع نشم.

درسته که این همه سال به یک روش زندگی کردن باعث میشه که خیلی وقت ها ناخواسته دوباره برم سراغ عقل و منطق خودم و یادم بره که باید کارها رو به دستان خداوند بسپرم اما هر بار که یادم می افته سریع خودم رو عقب می کشم و میگم خدا جون شما بفرما جلو.

حتی در کارهای ظاهرا بسیار پیش پا افتاده مثل یه خرید ساده هم باید امور رو به دستان خداوند سپرد، اینطوریه که آهسته آهسته شهودت به کار می افته و کم کم الهامات رو دریافت می کنی تا مسیرهایی رو بری که تو رو به اندازه ی سالها جلو می برن. اینطوری می شه که آهسته آهسته رابطه برقرار کردن با خداوند راحت و راحتتر میشه چون در تمام مسیرها ایمان و توکلت رو نشون دادی.

تصمیم دارم پاییز رو با ایمان و توکل شروع کنم، تصمیم دارم تمرین کنم سپردن رو، سپردن و کنار ایستادن رو، تصمیم دارم مسیر هدایت رو برای جهان باز بذارم تا منو هدایت کنه. تصمیم دارم یکبار هم که شده در عمرم دست از عاقل بودن بردارم، میخوام رها بشم از عقل و منطقی که این همه سال سنگش رو به سینه زدم در حالیکه وقتی به عقب بر می گردم و نگاه می کنم تمام زمانهایی که فکر می کردم عقلم منو هدایت کرده در واقع عقل من توسط نیروی بزرگتری هدایت شده.

می خوام از یه آدم عقلایی تبدیل بشم به یه آدم شهودی، بسته دیگه سی و پنج سال عقلانی زندگی کردن، دیگه می خوام با دلم زندگی کنم و ایمان دارم که اگر بتونم از پس این تغییر بربیام نتایج زندگیم بسیار متفاوت خواهد شد.

از خداوند هدایت طلب می کنم در هر لحظه و هر جا.