نکات امروز:

• برای روابطمان چه بهایی حاضریم بپردازیم؟
• تا به حال از چه چیز با ارزشی گذشته‌ایم برای داشتن رابطه‌ای که به آن احساس علاقمندی می‌کنیم؟
• آیا حرف و عمل‌مان در رابطه یکی هستند؟
• همواره بهترینِ خودمان باشیم.

صبح که از خواب بیدار شدم ناگهان برای خودم یک روزه‌ی ۲۴ ساعته تجویز کردم. با اینکه تصمیم جدی گرفته بودم که دیگر روزه‌ی ۲۴ ساعته نخواهم گرفت اما نمی‌دانم چرا یک دفعه احساس کردم بدنم به این روزه نیاز دارد. به خصوص که شب قبل دیر شام خورده بودم و این چند روز هم در خوردن بعضی چیزها زیاده‌روی کرده بودم. بنابراین از همان اول صبح و بعد از نوشیدن قهوه‌ی تلخ وارد روزه شدم.

خودمان را سریع به کارگاه رساندیم تا بتوانیم کارها را به موقع و قبل از رفتن به سمت دکتر به یک سرانجامی برسانیم. من به معنای واقعی کلمه یک نفس کار کردم. اگر تصور می‌کنید که این روزهایی که کارگاه می‌روم مثلا می‌روم که بچه‌ها را مدیریت کنم سخت در اشتباهید؛ در روزهایی که سفارشی باید بیرون برود من پا به پای تمام بچه‌ها کار می‌‌کنم؛ کارهای نهایی را چک و بسته‌بندی می‌‌کنم. در واقع اکثر گروه هیات مدیره همین کار را انجام می‌دهند تا مطمئن شویم که چه چیزی دارد از در کارگاه بیرون می‌رود. همینکه از کیفیت کار ارسالی مطمئن باشیم و هم اینکه آمار کارها دستمان باشد. چنین کارهایی را حداقل الان که خیلی بزرگ نیستیم نمی‌توانیم به دیگران بسپریم. با وجودیکه سرپرست کنترل کیفی داریم اما باز خودمان هم باید روی بیرون رفتن سفارش‌ها از کارگاه نظارت داشته باشم.

کار بی‌وقفه‌ی فیزیکی این دو روز آن هم همراه با روزه‌داری مرا به شدت خسته کرده بود. واقعا تا لحظه‌ی آخر آخر داشتم کار می‌کردم. اما خدا را شکر وقتی که کارگاه را به سمت دکتر ترک کردیم کارها کاملا انجام شده بودند و من خیلی راضی بودم.

خیابان‌ها بسیار خلوت‌تر بودند نسبت به روز قبل. هم به این دلیل که پنجشنبه بود و هم به این دلیل که چند روز تعطیلی نزدیک است که باعث شده اکثر مردم به مسافرت بروند. در واقع این حد از خلوتی بزرگراه‌های داخلی تهران را من هیچوقت به چشم ندیده بودم. جای پارک بسیار مناسبی هم پیدا کرده بودیم. اما امروز کار دکتر خیلی بیشتر طول کشید. کمی در ماشین نشستیم تا چند تا تلفن بزنیم و این حرفها، وقتی که خواستیم حرکت کنیم متوجه شدیم که یک ماشین کنار ما و ماشین عقبی (یعنی در حد وسط) پارک کرده و بدون اینکه شماره‌اش را بگذارد رفته که رفته. هر چه در مغازه‌های اطراف دنبالش گشتیم نبود. خلاصه به هر سختی که بود از بین دو ماشینی که کاملا به ما چسبیده بودند خارج شدیم و به سمت کرج برگشتیم.

وسایل را گذاشتیم خانه و مجددا رفتیم سراغ آن کاری که فعلا نمی‌خواهم درباره‌اش بنویسم (امیدوارم که به زودی بتوانم بنویسم). بعد از آنجا برای مادر هر خریدی که لازم بود از میوه و سبزیجات گرفته تا نان جو،‌ خرما و ارده و خلاصه هر چیزی که لازم داشت خریدم و برگشتیم خانه.

من بدون فوت حتی یک دقیقه وقت مستقیم پای کامپیوتر رفتم چون باید کار واجبی را روی وب‌سایت مشتری انجام می‌دادم که می دانستم زمان‌بر است که همین‌طور هم بود. در حالیکه هنوز در روزه بودم تا ساعت ۱۲ شب کار کردم و هر جایی که مثلا فایلی را برای آپلود کردن می‌گذاشتم و کمی زمان داشتم سریع وسایلم را از گوشه و کنار خانه جمع می‌کردم.

فردا قرار است بعد از حدود ۱۸ روز به خانه برگردم و از این بابت بسیار خوشحالم. نه اینکه خانه‌ی پدر و مادر را دوست نداشته باشم، اتفاقا من در این خانه بسیار بسیار راحت هستم و هر کاری که بخواهم به راحتی انجام می‌دهم به خصوص که یک طبقه‌ی کامل را در اختیار دارم که این باعث می‌شود بدون هیچ مزاحمتی به کارهایم بپردازم اما با این‌‌حال درست گفته‌اند که هیچ‌ کجای دنیا خانه‌ی خود آدم نمی‌شود. انسان نیاز دارد که حریم خصوصی خودش را داشته باشد.

یک عالمه وسیله را در گوشه‌ و کنار خانه پخش و پلا کرده بودم که باید همه را جمع می‌کردم؛ از حمام و دستشویی و آشپزخانه گرفته تا اتاق‌ها و سالن. من در واقع بیشتر از ۲۴ ساعت در روزه بوده‌ام و کم کم احساس ناتوانی زیادی می‌کنم آن هم با این همه کار فیزیکی.

امروز در کارگاه فکر می‌کردم که ما برای روابطمان چه بهایی را پرداخت کرده‌ایم؟ یعنی چه بهایی را حاضر شده‌ایم بپردازیم برای داشتن رابطه‌ای که به آن احساس علاقمندی می‌کنیم؟ خیلی از آدم‌ها را می‌بینیم که جذب کسی می‌شوند و در زبان بسیار عاشقند اما وقتی به عملکردشان نگاه می‌کنی می‌بینی حاضر نشده‌‌اند قدم از قدم بردارند، حاضر نشده‌اند برای یک قرار گذاشتن ساده وقت و انرژی بگذارند، حاضر نشده‌اند خودشان را و شخصیتشان را ارتقا بدهند، حاضر نشده‌اند از وقت و انرژی و پول و چیزهای ارزشمندی که دارند برای ارتباطشان سرمایه‌گذاری کنند،‌ و خیلی حاضر نشدن‌های دیگر که نشان از عمل نکردن دارد. نشان از اینکه طرف حرف و عملش با هم یکی نیست.

وقتی حاضر نیستیم بهای چیزی را بپردازیم چطور انتظار داریم که به آن برسیم؟

اینکه چقدر دلمان می‌خواهد رابطه‌ای را داشته باشیم هیچ اهمیتی ندارد. چیزی که اهمیت دارد این است که چه قدم‌هایی برای داشتن و ساختن رابطه‌ی مورد نظرمان برداشته‌ایم و چه بهایی پرداخت کرده‌ایم.

البته اغلب ما در درک این موضوع دچار اشتباه هستیم؛ فکر می‌کنیم اگر برای رابطه بهایی بپردازیم خودمان را پیش طرف بی‌ارزش کرده‌ایم و به زودی آن آدم را از دست خواهیم داد. این تصوری صد درصد اشتباه است. شما هر چقدر که در «رابطه‌ی درست» سرمایه‌گذاری کنید آن رابطه را قوی‌تر و محکم‌تر خواهید کرد.

هیچوقت این را فراموش نکنیم که باید در هر کاری «بهترینِ خودمان» باشیم بدون اینکه نگرانِ از دست دادن‌ها باشیم. مثلا اگر شما کارمندی باشید که بهترین خودتان را در کارتان می‌گذارید و در عین حال ترسی از چیزی ندارید هیچ مدیری حاضر نخواهد بود شما را از دست بدهد که اگر هم از دست بدهد در واقع او ضرر کرده است نه شما. شما در واقع در طول مدت کار کردن در آنجا خودتان را ارتقا داده‌اید و مهارت‌های زیادی کسب کرده‌اید و چون همواره بهترینِ خودتان هستید به سمت شغل بهتری هدایت می‌شوید.

در رابطه‌ی عاطفی هم دقیقا همین‌طور است؛ اگر شما بهترین‌ِ خودتان باشید اما ترسی هم از هیچ چیزی نداشته باشید، همه این را درک می‌کنند و حاضر نیستند این رابطه را از دست بدهند. به فرض هم اگر طرف درک کافی نداشته باشد این به نفع شما خواهد بود و شما به سمت رابطه‌ی بهتری هدایت خواهید شد.

ما خیلی وقت‌ها سرمایه‌گذاریهای کاملا اشتباه در روابطمان می‌کنیم و بعد تصور می‌کنیم آدم‌ها برای بها پرداختن ارزش قائل نمی‌شوند و به اصطلاح هوا برشان می‌دارد و این قبیل حرف‌ها.

شاید یک زمانی تجربه‌ی شخصی خودم را در این مورد بنویسم.

خالی از لطف نیست که این شعر از سعدی و توضیحاتی که درباره‌‌اش نوشته‌ام را بخوانید:

از من چرا رنجیده‌ای؟

الهی شکرت…

صبح زود بیدار شدم، نوشتم، قهوه خوردم و آماده‌ی رفتن شدم. البته بعد از یک صبحانه‌ی خوب.

رخشا را صادقیه دیدم و با هم تا سالن رفتیم. در بدو ورودمان چای دم کردیم و نفری دو لیوان چای درست و حسابی خوردیم و آماده‌ی کار شدیم. رخشا از مراحل کار فیلمبرداری کرد برای تهیه‌ی دوره‌ی آموزشی‌ رنگ و لایت که بسیار برای تهیه‌ی آن زحمت کشیده و این تخصص را به صورت حرفه‌ای آموزش داده است.

من تمام امروز الکل به دست می‌رفتم دستشویی چون دستشویی سالن فقط فرنگی است. واقعا نمی‌دانم با این وسواس‌های مسخره چگونه کنار بیایم. البته که آدمیزاد اگر مجبور باشد تن به هر کاری می‌دهد. خود من بارها و بارها تن به چیزهایی داده‌ام که بعدا که فکر کرده‌ام باورم نمیشده که فلان کار را انجام داده باشم. اما وقتی که مجبور نیستی ذهنت درگیر افکار بیهوده می‌شود.

در زمان‌های مکث بین کار، تا وقتی که رنگ موهایم روشن شود، با رخشا حرف می‌زدیم؛ گفتیم که دوره‌هایی در زندگی هستند که دوره‌ی گذارند؛ شاید ظاهر شرایط در این گذارها مطلوب نباشد اما در درون می‌دانی که رو به جلو در حرکت هستی. خیلی وقت‌ها موانع یا کمبودهایی پیش می‌آید که همگی نشانه‌هایی از یک تغییر و تحول مثبتند. باید با تغییرات همراه شد و مقاومت نکرد.

گفتیم که در این دورانهای گذار نباید زیاد از خودت توقع داشته باشی و بخواهی که همه‌ی روتین‌ها و برنامه‌هایت را دقیق و مرتب پیش ببری. چون اغلب در این دورانها، توان ذهنی و روحی و حتی فیزیکی لازم را برای پیش‌ بردن همه‌ی کارها نداری. به جایش باید بر روی مهمترین موضوع آن زمان زندگی تمرکز کنی و سعی کنی که در آن بخش بهبودی ایجاد کنی تا درهای جدیدی به رویت باز شود.

نهار خیلی خوشمزه‌ای خوردیم که دستپخت رخشا بود. رخشا از آن آدم‌هاییست که دستپختش کاراکتر دارد و من از خوردن غذاهایش بسیار لذت می‌برم. دو ظرف هم سالاد درست کرده بود. همه چیز عالی بود و من آنقدر خورده بودم که نمی‌توانستم تکان بخورم.

رخشا مراحل کار را دقیق و حرفه‌ای پیش برد و وقتی موهایم را خشک کرد نتیجه‌ فوق‌العاده بود؛ موهایم به معنای واقعی کلمه زیبا شدند. هر بار که خودم را در آینه می‌دیدم می‌ایستادم و نگاه می‌کردم و لذت می‌بردم. همواره سپاسگزار خداوندم برای داشتن دوست هنرمند و متخصصی مانند رخشا که نتیجه‌ی کارش بر روی موهای من همیشه فوق‌العاده است. واقعا اگر رخشا آرایشگر نشده بود من  باید تا پایان عمرم با موهای طبیعی‌ام کنار می‌آمدم چون بسیار روی موهایم حساس هستم و اگر نتیجه‌ی کار مورد تاییدم نباشد عمیقا ناراحت می‌شوم. اما همیشه با خیال راحت زیر دست رخشا می‌نشینم چون مطمئنم که بهترین نتیجه‌ی ممکن را خواهم گرفت.

تازه به خانه رسیده‌ایم، خیلی خوابم می‌آید. فشار آب هم کم است. به خودم آمدم و دیدم از صبح تا الان آب نخورده‌ام. خداوند را برای نعمت بی‌همتای آب بسیار بسیار سپاسگزارم.

از بیرون صدای دسته‌های عزاداری به گوش می‌رسد.

فردا روز شلوغیست.

الهی شکرت…

نکات امروز:

• شل کن
• از سرعت زندگی کم کن
• کارها را به خدا بسپار و سعی نکن که خودت امور را به عهده بگیری و انجام دهی چون نمی‌توانی
• هر وقت که می‌بینی تحت فشار و استرس داری کار می‌کنی یا برای رسیدن به نتیجه عجله داری بدان که خودت کارها را به عهده گرفته‌ای به جای اینکه آنها را به خدا بسپاری.

دیشب کشف کردیم که یخچال قدیمی مامان یک دکمه‌ای دارد برای برفک زدایی، یعنی اگر آن دکمه را بزنی و رها کنی خودش سریع برفک‌ها را باز می‌کند. بعد از هفت ساعت تلاش برای آب کردن برفک‌ها چنین کشفی مثل این بود که همان سطل آب یخ را روی سر من خالی کرده باشند. امروز که هیچ، تصویر سالها با عذاب برفک‌زدایی کردن هم آمد جلوی چشمم. واقعا چرا زودتر نفهمیده بودیم!!

فکرش را هم نمی‌کردیم که یک یخچال با این قدمت چنین سیستمی داشته باشد. جنس خوب همیشه خوب است. اما در عوض از این به بعد خودم هفته‌ای یک بار آن دکمه‌ی جادویی را خواهم زد تا اوضاع به این وخامت نرسد.

امروز هر بار که در یخچال‌ها را باز می‌کردم از تمیزی و‌ نظم آنها لذت می‌بردم.

طبق معمول تا ظهر پای کامپیوتر بودم. بعد نهار را آماده کردم و من ‌و مادر خوردیم. پدر هم زودتر غذایش را خورده بود.

صبح متوجه شدم که مادر امروز عصر وقت دکتر دارد.

سر و کله‌ی خواهرم یک دفعه از ناکجا آباد پیدا شد. کلید خانه را جا گذاشته بود و آمده بود آنجا. الهی شکرت که درِ خانه‌ی امن پدر و مادر همیشه به رویمان باز است.

به لطف خدا ماشین به موقع به من رسید و رفتیم دکتر. کمی دور خودمان چرخیدیم تا پیدایش کردیم اما در عوض یک جای پارک عالی در دو قدمی مطب دکتر آن هم در آن منطقه‌‌ی شلوغ پیدا کردیم که فقط لطف خدا بود. مطب دکتر عجیب شلوغ بود‌. منشی به ما گفت احتمالا تا ساعت ده شب طول می‌کشد تا نوبت شما بشود. مادر قبول کرد که بنشیند با اینکه من راضی نبودم این همه مدت یکجا منتظر شود اما چاره‌ای نبود.

کتاب خواندم. با رخشا هم پیغام رد و بدل کردم، مثل همیشه حرفهای خوبی زد. (ناگفته نماند که اگر هم حرف خوبی نزده باشد باید بگویم که زده است چون این نوشته‌ها را می‌خواند، پس مجبورم چیزهای خوبی درباره‌اش بنویسم 🤭😄)

سه ساعت که گذشت رفتم دستشویی. روشویی شیر آب نداشت، باور می‌کنید؟!

یک روشویی داخل دستشویی بود اما شیر آب نداشت. حالا من تا وقتی که مایع دستشویی را کف دستم نریخته بودم متوجه این موضوع نشده بودم. ذهن را می‌بینی؟! برایش باورپذیر نیست که چیزی که همیشه یک جایی هست حالا نباشد، بنابراین اصلا نمی‌گذارد تو متوجه نبودنش شوی، نمی‌گذارد ببینی و‌ بفهمی که نیست چون این نبودن را باور ندارد. با اینکه بارها به آن ناحیه نگاه کردم اما واقعا متوجه غیرعادی بودن چیزی نشدم.

حالا من با مایع دستشویی کف دستم با نبودن شیر آب مواجه شده بودم و احساس می‌کردم که در یک منجلاب گرفتار شده‌ام. دیگر بقیه‌اش را تعریف نمی‌کنم اما واقعا تعجب کردم از اینکه مطب دکتری با این همه بیمار از حداقل امکانات محروم است و کسی به آن فکر نمی‌کند. برای دکتر مهم نیست که بیمارانِ مریض احوالش که اغلب ساعت‌ها در مطب منتظر می‌مانند از یک شیر آب در دستشویی محرومند.

واقعا تعجبی ندارد که این آدم‌ها با وجود این همه مراجعه‌کننده به جایی که باید برسند نمی‌رسند. در میان پزشکان خیلی‌ها را دیده‌ام که به همین روش سالها به کار کردن ادامه می‌دهند. آنها تفکر فراوانی را در خودشان ایجاد نکرده‌اند و همیشه با تفکر کمبود درگیرند. فقط برخی از پزشکان که در کشورهای دیگر کار یا تحصیل کرده‌اند یا در شاخه‌های خاصی از پزشکی هستند برای محیط کارشان و بیمارانشان ارزش قائلند که این یعنی برای خودشان ارزش قائلند.

دختربچه‌ای در صندلی روبروی من با دقت و ظرافت خاصی بند کفش‌هایش را باز کرده و دوباره بهتر و دقیق‌تر آنها را می‌بندد.

ساعت ۱۰:۳۰ ما را صدا زد داخل و وقتی به خانه رسیدیم ساعت ۱۱:۳۰ بود. پنبه خانمِ شیرین در مسیر برگشت می‌گفت بی‌خیال وزن کم کردن و رژیم و اینها، بیا برویم یک پیتزا و یک کیک بزرگ بخوریم. می‌گفت من وقتی وزنم بیشتر بود سالم‌تر بودم، حداقل درد نداشتم 😄

من هم مثلا خواستم شیرین زبانی کرده باشم گفتم مادر بیا برویم دور دور، این وقت شب جان می‌دهد برای دور دور کردن. مادر هم گفت: «آره شب‌های عزاداریه، جمعیت بیرون زیاده، خوبه». یعنی اصلا کم نمی‌آورد 😁

وقتی رسیدم فقط آب خوردم و نشستم به نوشتن روزانه‌ی امروز که البته بیشترش را در مطب دکتر نوشته بودم.

رخشا توصیه کرده است که «باید شل کنی». راست می‌گوید، من به این شل کردن نیاز دارم. باید از سرعت زندگی کم کنم. هر زمان که می‌بینی تحت فشار و استرس هستی یا نگرانی یا عجله داری، بدان که کارها را خودت به عهده گرفته‌ای به جای اینکه آنها را به خداوند بسپاری. بدان که خودت را همه کاره می‌دانی یا فکر می‌کنی فقط خودت هستی. چون من سالها آنجا بوده‌ام کاملا این را می‌دانم اما هنوز هم خیلی وقت‌ها بر طبق عادت برمی‌گردم به همان نقطه. اما خداوند هر بار به طریقی به من یادآوری می‌کند که تو کاره‌ای نیستی، سعی نکن که کارها را خودت انجام بدهی چون نمی‌توانی. امور را به من بسپار و کنار برو.

آنقدر خوشحالم از اینکه آن سالهای شوم را پشت سر گذاشته‌ام که نمی‌توانم میزان خوشحالی‌ام را توصیف کنم. اگر خداوند به زندگی من برنگشته بود در همین یکی دو سال گذشته قطعا به نهایت خط می‌رسیدم. اما آنقدر لطف خداوند بزرگ و بی‌پایان است که هرگز ما را به حال خودمان رها نمی‌کند.

الهی شکرت…

نکات امروز:

• وسایل غیرضروری و اضافی و حتی آن چیزهایی که دوستشان نداریم یا دیگر از آنها استفاده نمی‌کنیم باید دور ریخته شوند. فقط در این صورت است که نظم برقرار می‌شود.
• بابت آنچه که داریم و آنچه که هستیم سپاسگزار باشیم تا به شادی عمیق درونی دست پیدا کنیم
• خودمان را همانگونه که هستیم بپذیریم
• نگاهمان به داشته‌هایمان باشد نه نداشته‌هایمان

صبح با پنبه خانم رفتیم استخر. ظاهرا آب را تازه عوض کرده بودند، تمیزِ تمیز بود. استخر هم از همیشه خلوت‌تر بود.

آبِ تمیز و روشنْ وسوسه‌ی شنا کردن به جای عمل کردن به توصیه‌ی دکتر را در من زنده می‌کرد و من هم به این وسوسه آری می‌گفتم.

بعد از استخر پنبه خانم را بردم میوه‌فروشی و لبنیاتی و از این جور جاها تا خرید‌هایش را بکند.

نهار درست کردم و کمی به یخچال سر و سامان دادم. من از پلاستیک آن هم در یخچال واقعا بیزارم. هیچ‌ چیزی نباید داخل پلاستیک باشد. در خانه‌ی پدر و مادرها هم که همه چیز در پلاستیک است. مادر من که همه چیز را در پلاستیک نگه می‌دارد که مثلا خاک نگیرند. قدیمی‌ها در ذهنشان قوانینی دارند که به هیچ وجه حاضر به تغییر دادنش نیستند.

معمولا خانه‌ی پدر و مادرها هیچ نظمی ندارد، دلیلش هم این است که مملو از وسایل به دردنخور است که باید دور ریخته می‌شدند اما نشدند و همینطور روی هم انباشته شده‌اند و از یک جایی به بعد دیگر هر چقدر هم که تمیز و مرتب کنی اصلا به چشم نمی‌آید. مکان‌ها فقط زمانی واقعا مرتب می‌شوند که آدم اول از شر وسایل اضافی خلاص شود، وگرنه صرفا بی‌نظمی از یک جایی به یک جای دیگر منتقل می‌شود.

منظم نگه‌داشتن یخچال هم از آن کارهاییست که اولا باید به صورت دائمی انجام شود، دوما آدم باید از شر آنچه که نیاز نیست خلاص شود. اصلا به نظر من در دور ریختن چیزهای اضافی لذت بسیار زیادی نهفته است و این کار باید حداقل فصلی یک بار انجام شود. وگرنه آنقدر سریع کنترل همه چیز از دست آدم خارج می‌شود که یک مرتبه به خودت می‌آیی و می‌بینی که همه جا به هم ریخته و نامرتب و مملو از انرژی منفی است.

یکی از کارهایی که من واقعا عاشق انجام دادنش هستم نظم دادن به فضاهاست، اما به شرطی که اولا این اختیار را داشته باشم که هر چیز اضافه‌ای را دور بریزم و دوما وسایل لازم برای نظم‌دهی را تهیه کرده و در اختیار داشته باشم. در خانه‌ی خودم مکررا این کار را انجام می‌دهم و از انجام دادنش بی‌نهایت لذت می‌برم.

عصر سری به خانه‌ی خواهر زدم تا یک سری وسیله را از او بگیرم. قرارمان این بود که دم در وسایل را بگیرم و برگردم اما رفتم داخل و طبق معمول ما دیگر نمی‌توانستیم دل بکنیم. یک ساعتی حرف زدیم و چقدر هر دوی ما به آن نیاز داشتیم و سبب آرامش ما شد.

یک پسر سی و سه ساله با ظاهر جذاب در مسابقه‌ی استعدادیابی شرکت کرده بود که عاشق خواندن بود. وقتی از او درباره‌ی شغلش پرسیدند به راحتی گفت که خانه تمیز می‌کند. صریح و صادقانه و راحت شغلش را گفت درحالیکه تمام مدت لبخند به لب داشت. واقعا لذت بردم. ما همیشه سعی می‌کنیم خودمان را بهتر از آنچه که هستیم نشان دهیم، همیشه به دنبال تظاهر کردنیم و هیچوقت هم واقعا از آنچه هستیم و آنچه داریم راضی نیستیم چون یاد نگرفته‌ایم خودمان را آنگونه که هستیم بپذیریم. یاد نگرفته‌ایم که حال خوبمان را به دستاوردهایمان گره نزنیم. حتی زمانی که واقعا هم دستاوردی داریم باز هم خوشحال نیستیم چون همیشه فکر می‌کنیم باید بهتر از این می‌بود.

سپاسگزار نبودن بابت آنچه که داریم و آنچه که هستیم یکی از بزرگترین نقاط ضعف ماست که تمام ضربه‌های زندگی‌مان را هم از همین ناحیه می‌خوریم. مثلا می‌بینی یک ماشین عالی داریم اما به جای اینکه شکرگزار داشتنش باشیم تمام مدت در حال غر زدن بابت هزینه‌هایش هستیم یا اینکه ناراحتِ نداشتن ماشینی بهتر از آنیم. هیچوقت لبخند به لب نمی‌گوییم که من یک ماشین عالی دارم، خدایا شکرت.

یک بدن سالم و عالی داریم اما ناراحت این هستیم که چرا مثلا قدمان کمی بلندتر نیست.

من در کشورهای دیگر زندگی نکرده‌ام اما وقتی برنامه‌های قدیم ایران را می‌بینم یا به خودم و اطرافم دقت می‌کنم می‌بینم که این ویژگی سپاسگزار نبودن در بین ما ایرانی‌ها بسیار پررنگ است. نگاه ما تمام مدت در پی نداشته‌هایمان است (خودم را هم می‌گویم). آنقدر روی نداشته‌هایمان تمرکز می‌کنیم و از داشته‌هایمان غافل می‌شویم که نه تنها هیچوقت از مسیر زندگی لذت نمی‌بریم بلکه اوضاع برایمان هر روز سخت‌تر می‌شود.

ما دوست داریم همه چیز صد درصد آنطوری باشد که ما می‌خواهیم، این اصلا بد نیست، اما قطعا مسیر رسیدن به آن نقطه ناسپاس بودن و ندیدن داشته‌ها نیست.

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ
(قطعاً انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است)

وَإِنَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٌ
(و بی تردید خود او بر این ناسپاسی گواه است)

من هیچوقت جمعه‌ها کار نمی‌کنم و فقط به کارهایی که واقعا علاقه دارم می‌پردازم اما امروز تصمیم گرفتم بعضی از کارهای مشتری‌ها را انجام دهم تا خیالم راحت باشد و فردا بتوانم با تمرکز بیشتری کارهای خودم را انجام دهم. بنابراین تا دیروقت پای کامپیوتر نشستم. امیدوارم که فردا کارها نرم و روان پیش بروند و به جاهای خوبی برسند.

الهی شکرت…

ساعت چهار و چهل دقیقه‌ی صبح بی‌دلیل از خواب پریدم و بی‌خوابی به سرم زد. می‌توانستم همان موقع بروم پای کامپیوتر، یعنی تا این حد بیدار بودم. اما این کار را نکردم، به جایش چند صفحه‌ای در موبایلم کتاب خواندم تا بتوانم کمی بیشتر بخوابم. هر زمان که بی‌خواب می‌شوم بهترین کار برایم کتاب خواندن است.

امروز سیزده ساعت بی‌وقفه پای کامپیوتر بودم، فقط نهار مختصری خوردم و چند باری هم دستشویی رفتم. بقیه‌اش را بدون اینکه حواسم پرت چیزی شود کار کردم. اگر چند روز در هفته هم اینطوری کار کنم هیچ پروژه‌ای روی زمین نمی‌ماند.

از دیروز تا امروز بیست و چهار ساعت در روزه بودم. به خاطر پیاده‌روی سنگین دیشب و همین‌طور کار کردن از صبح زود، سه ساعت آخر روزه‌داری به سختی گذشت. تمام انرژی‌ام تحلیل رفته بود. اما سعی کردم حواسم را جمع کار کنم تا زمان بگذرد.

امروز داشتم به دوستم می‌گفتم که من نماد تمام‌عیارِ سخت‌ گرفتن هستم؛ یعنی اگر بخواهند مجسمه‌ی سخت‌گیری را بسازند حتما باید شبیه من باشد. من هر کاری را سخت می‌گیرم؛ از کارهای روزمره مثل تمیز کردن خانه گرفته، تا مسافرت و مهمانی رفتن، کار کردن و هر چیز دیگری.

هیچوقت آدم رهایی نبودم. علی‌رغم تمام تلاش‌هایم هنوز هم خیلی وقت‌ها خودم را در حالی می‌یابم که دارم در مورد موضوعی سخت‌گیری می‌کنم.

معترف بودن به این ویژگی تا سالها برایم بسیار سخت بود، پذیرفتن اینکه آدم سخت‌گیری هستم اصلا برایم خوشایند نبود. ولی فهمیدم که نپذیرفتن چیزی را تغییر نمی‌دهد. کمک نمی‌کند تا آدم تبدیل به نسخه‌ی بهتری از خودش شود. یاد گرفته‌ام که در مقابل آنچه که هستم مسئولیت‌پذیر باشم چون فقط در این صورت است که مسیرهای جدید به روی آدم باز می‌شود. الان به جایی رسیده‌ام که به ویژگی‌های نامطلوب خودم که فکر می‌کنم خنده‌ام می‌گیرد. سخت‌گیر بودنم به نظرم خنده‌دار است، در شرایطی که اصلا نمی‌دانی یک لحظه‌ی بعد هستی یا نه چه فرقی می‌کند که کارها در حد کمال مد‌نظر تو انجام شوند یا نه!!

تنها چیزی که اهمیت دارد لذت بردن است. ما ذره‌‌ای هستیم از این بی‌کرانگیِ محض. هرچند که معتقدم تمام کارهایی که انجام می‌دهیم، احساساتی که داریم، افکاری که از ذهنمان می‌گذرند، قدم‌هایی که بر‌می‌داریم… همه و همه از نظر جهان با اهمیت هستند و جهان به هیچ‌وجه نسبت به ما بی‌تفاوت نیست. اما به هر حال باید این را بدانیم که هیچ چیزی در این جهان آنقدر جدی نیست که بخواهیم بابتش سخت‌گیر باشیم. این‌ها را به خودم می‌‌گویم که همیشه همه چیز را زیادی جدی گرفته‌ام و می‌گیرم.

تمام اهالی ساختمان یا مریض شده‌اند یا مسافرتند یا درگیر کارهای دیگرند. آنقدر سرشان شلوغ است که نشد به آنها بگویم گل‌ها را آب بدهند. به خانم واحد روبرو زنگ زدم و از او خواهش کردم که گل‌ها را آب بدهد. تا به حال شاید فقط یکی دو بار آن هم در حد یک سلام و علیک دیده باشمش. اما مجبور شدم که زحمت این کار را به او بدهم. پای تلفن بسیار گرم و صمیمی بود و با روی باز درخواست مرا پذیرفت.

امروز خیلی زیاد و خیلی درهم و برهم خورده‌ام. فکر می‌کنم موفق شدم گند بزنم به ۲۴ ساعت روزه‌داری.

امیدوارم که فردا هم بتوانم به خوبی امروز کار کنم. پس بهتر است بروم برای استراحت.

الهی شکرت…