امروز صبح با نشستن پای کامپیوتر شروع شد. در حین کار یادم افتاد که یک سری ظرف داخل ماشین هستند که باید قبل از رفتن من شسته شوند اما ماشین هنوز پر نشده است. بنابراین بخشی از سرویس چینی که هنوز در صفِ شسته شدن ایستاده بود و من فرصت نکرده بودم به آن بپردازم  را داخل ماشین گذاشتم و ماشین را روشن کردم.

ماشین لباسشویی هم  با حوله‌ها پر شده بود و منتظر بود تا من دوش بگیرم و آخرین حوله را هم به آن اضافه کنم. با آقای وکیل ساعت ۴ قرار داشتیم. بنابراین دوش گرفتم  و آماده شدم. تصمیم داشتم کمی زودتر حرکت کنم تا بتوانم قبل از رفتن خرما تهیه کنم. جدیدا یک مدل خرمایی کشف کرده‌ام که دوستش دارم، اما برای خریدنش باید یک جای خاصی بروم. البته من کلن آدم خرماخوری هستم. خرما یکی از چیزهایی است که بسیار به آن علاقه دارم و واقعا فرقی ندارد که چه مدلی باشد. اما این یکی چیز خوبی است.

به موقع حاضر شدم  و بدون خوردن نهار راهی شدم. قبل از رفتن، سری دوم سرویس چینی را داخل ماشین گذاشتم و هر دو ماشین را تنظیم کردم که تا برگشتن من کارشان را تمام کنند.

امروز وانت جلوتر بود و باید آن را جابه‌جا می‌کردم. عجیب است که احساس کردم بیرون آمدنش از در پارکینگ راحتتر از ماشین خودمان بود. وانت را بیرون گذاشتم، ماشین خودمان را خارج کردم و وانت را جای آن گذاشتم. در وانت با کلید باز و بسته می‌شود، نمی‌دانم چه مشکلی پیدا کرده بود که کلید در قفل نمی‌چرخید. در حالیکه چند دقیقه‌ی قبلش مشکلی نداشت. خلاصه زمان زیادی با آن درگیر بودم تا درست شد.

به سراغ خرما رفتم. با اینکه در آن منطقه معمولا جای پارک پیدا نمی‌شود اما خداوند همیشه یک جای پارک خوب را برای من کنار می‌گذارد.

دو مدل خرما خریدم و به دنبال مادر رفتم. چند دقیقه به چهار مانده بود که ما در دفتر آقای وکیل بودیم. حرف ‌های لازم را زدیم و قرارداد جدید را بستیم .

بعد با مادر به میوه‌فروشی بزرگی در مسیر خانه رفتیم و میوه و آبلیمو‌ی تازه خریدیم و برگشتیم. ساناز خانه‌ی پدر بود. با هم به طبقه‌ی پایین رفتیم و در مورد  بعضی مسائل حرف زدیم و حال هر دویمان بهتر شد.

ساناز رفت و من منتظر تماس احسان که قرار بود یک جایی دنبالش بروم ماندم. احسان سفارش کرده بود که پول‌های شرکت را که در خانه‌ی پدر و مادر بود بردارم. من هم  نایلونی را که شامل پاکت پول بود برداشتم  و به دنبال احسان رفتم. می‌خواست برای کارگاه خرید کند، با هم چند جا رفتیم برای خرید کردن و من همه جا پاکت پول را با خودم حمل می‌کردم. وقتی وارد پارکینگ شدیم و در را بستیم و می‌خواستیم وسایل را بالا ببریم احسان به پاکت نگاه کرد و گفت: «هیچی پول توی این پاکت نیست که!!» پول بود اما مبلغ آن بسیار کم بود.

راستش من موقع برداشتن پول خیلی با عجله این کار را انجام داده بودم، بنابراین احتمال داشت که مابقی پول را جا گذاشته باشم. چون همیشه پول‌ها را داخل همین پاکت می‌گذاشت آن را برداشته بودم و رفته بودم.

مجبور شدیم دوباره برگردیم . مابقی پول‌ها کنار پاکت روی زمین بودند و من آنها را ندیده بودم. نیم ساعتی آنجا ماندیم،‌نارنگی خوردیم و برگشتیم. احسان مشغول انجام دادن کارهای فنی شد.

من هم یک بار دیگر کابینتی که چینی‌ها در آن بودند را تمیز کردم و سرویس چینی شسته شده را سر جایش برگرداندم. شوخی شوخی چینی‌ها هم شسته شدند آن هم در خلال یک روز شلوغ.

حوله‌‌های شسته شده را روی بند رخت انداختم و وسایلم را برای فردا آماده کردم، صبح می‌رویم کارگاه و بعد از کارگاه مستقیم به قزوین می‌رویم.

خانه حسابی گرم شده است، با اینکه فقط بعضی از شوفاژها را باز کرده‌ایم اما من شب‌ها بدون نیاز به پتوی ضخیم می‌‌خوابم و این کاملا برایم تازگی دارد. چون خانه‌‌ی خودمان واقعا برای من سرد بود. این هم یکی دیگر از نکات مثبت این خانه است.

یک موضوع خیلی جالب دیگر این است که در طول دو هفته‌ی گذشته که از چایساز استفاده کرده‌ایم هیچ رسوبی در آن تشکیل نشده است. من قبلا هفته‌ای یک بار چایساز را با سرکه‌ می‌شستم چون میزان زیادی رسوب آب در آن تشکیل می‌شد. اما اینجا هنوز هیچ رسوبی ایجاد نشده است.

من و این همه خوشبختی؟؟ ☺️

البته حالا باید زمان بیشتری بگذرد تا ببینم که  واقعا  شرایط  در این مورد چطور است. اگر به همین شکل ادامه پیدا کند که فوق‌العاده است.

این  روزها  یک چیزی توجه‌ام را جلب کرده است؛ امسال که شروع می‌شد من شعار «زنانگی» را برای خودم انتخاب کردم. از طرف دیگر یک سمت دیگر ذهنم درگیر موضوع «رهایی» بود. کاملا احساس نیاز می‌کردم که زندگی‌ام به سمت رهایی بیشتر حرکت کند. نه اینکه قبل از آن آزادی نداشتیم اما به هر حال وقتی که نزدیک خانواده‌ها زندگی می‌کنی  محدودیت‌هایی وجود دارد. به خصوص اینکه خانواده‌ی احسان کاملا با خانواده‌ی من متفاوت هستند؛ چیزهایی که از  نظر آنها کاملا عادی است با معیارهای ذهنی من در مورد آزادی کاملا منافات دارد.

می‌دانستم که اگر می‌خواهم زندگی‌ام به سمت آزادی بیشتر حرکت کند باید این رهایی و آزادی را در درونم ایجاد نمایم. من در درون آدم رهایی نیستم؛ خیلی چیزها را سخت می‌گیرم و حتی خیلی وقت‌ها به خودم می‌آیم و می‌بینم که  عضلاتم را منقبض کرده‌ام.

به نظر من «رهایی» پایه‌ی اصلی برای رسیدن به هر موفقیتی است چرا که باعث می‌شود  احساس آدم خوب باقی بماند. آدم‌هایی که سخت‌گیر نیستند بسیار راحت‌تر از کنار مسائل عبور می‌‌کنند و این باعث می‌شود که حالشان خوب باشد و به تبع آن هدایت‌های خداوند را بهتر دریافت کنند و تصمیمات بهتری بگیرند که نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها می‌شود رخ دادن اتفاقات بهتر.

به قول حافظ:

گفت آسان گیر بر خود کارها  کز روی طبع  / سخت می‌گیرد جهان بر مردمان سخت‌کوش

این بیت سال‌های بسیار زیادی است که در ذهن من می‌چرخد اما هیچوقت نتوانستم واقعا آن را عملی کنم.

خلاصه که امسال این دو ویژگی برای من بسیار مهم شده بودند؛ «زنانگی» و «رهایی»

حالا اتفاقی که در کل کشور افتاده است تمرکز روی زن و آزادی است. انگار که هدف امسال من به کل کشور سرایت کرده است

نتیجه‌ی امسالِ من تا به اینجا این بوده است که زندگی شخصی‌ام وارد فاز کاملا جدیدی شده است. با اینکه من هنوز در درون آن احساس رهایی که دلم می‌خواهد داشته باشم را ندارم اما نتیجه‌ی بیرونی‌ام کاملا به سمت آزادی بوده است. ابعاد کاملا تازه‌ای از آزادی در زندگی‌ شخصی‌ام نمایان شده است و از این بابت بسیار راضی و خشنودم.

درست است که هنوز به توفیقی که مدنظر دارم در مورد اهداف امسالم دست پیدا نکرده‌ام اما به هر حال نتایج بیرونی‌ام تا حد زیادی راضی کننده‌اند. در واقع باید مرتب به خودم بگویم که حرکت و اقدام ما برای شرایط و موقعیت ما حرکت بزرگی بوده است که نباید از طرف ما نادیده گرفته شود یا کوچک شمرده شود.

چون این مدت گاهی وارد فاز سردرگمی می‌شوم و این احساس به من دست می‌دهد که هیچ کاری در زندگی‌ام نکرده‌ام. اما باز به خودم یادآوری می‌کنم که باید خودم را با خودم مقایسه کنم. باید این قدم‌ها را ببینم و بابت هدایت‌ها و یاری خداوند و بابت بودن در یک شرایط جدید خوشحال و سپاسگزار باشم.

الهی شکرت…

هنوز نتوانسته‌ام تمام نورهایی که در ساعات مختلف روز مهمان خانه‌ی ما می‌شوند را رصد کنم. نور کم رمق و مورب پاییز از هر پنجره‌ای به نحوی داخل می‌شود و یک جایی جا خوش می‌کند. اما من هنوز یک روز کامل را در خانه نگذرانده‌ام که به نورها خوشامد بگویم و مسیرشان را دنبال کنم. فقط هر از گاهی شاهد حضور آنها در گوشه‌ای از خانه بوده‌ام و لبخندی زده‌ام و رفته‌ام.

امروز هم دوباره باید بیرون می‌رفتم. این بار تنها به اداره‌ی آب که یک جورهایی در سمت دیگر شهر قرار دارد رفتم و بالاخره پرونده‌ی مادر را گرفتم. در مسیر دو سری کپی از آن تهیه کردم و دو بسته قرص سرماخوردگی و استامینوفن هم گرفتم و برگشتم خانه و به مادر گزارش کار دادم. متوجه شدم که چند صفحه‌ی دیگر هم هستند که باید کپی کنم. واقعا چه کاری در این جهان آزاردهنده‌تر از دوباره‌کاری است؟! به نظر من هیچ کاری. حاضرم صد هزار کار را انجام دهم اما یک کار واحد را دوباره انجام ندهم. برای کپی گرفتن بیرون رفتم و در مسیر با وکیل تماس گرفتم و برای ساعت ۴ قرار گذاشتم و مادر را هم مطلع کردم.

به خانه که رسیدم دوش گرفتم و حدود بیست دقیقه استراحت کردم و بعد مجددا آماده شدم. نیم ساعت زودتر به خانه‌ی پدر رفتم تا از اینترنت آنجا سوءاستفاده کنم و فایلی را دانلود کنم.

دقیقا سر وقت به دفتر وکیل رسیدیم که خودش آنجا تنها بود. دفتر خوبی دارند؛ تمیز و زیباست و دید بسیار خوبی به منظره‌ی شهر و البته به صحنه‌ی شگفت‌انگیز غروب دارد. تمام مدت که آقای وکیل صحبت می‌کرد من محو نور خیره‌کننده‌ای بودم که روی صورتش افتاده بود و چشمان قهوه‌ای تقریبا روشن او را روشن‌تر کرده بود.

آقای وکیل مرد جوانی است کمی بلند‌تر از من،‌ خوشرو، مأخوذ به حیا، منصف، متین، صبور و همیشه آراسته. حدس می‌زنم که هم سن و سال خودم باشد. از آن آدم‌هایی است که معاشرت کردن با آنها را دوست دارم. او باعث شده است تصویرم از وکلا تبدیل به تصویری دلپذیر و کاملا بدون تشویش شود.

وقتی به خداوند توکل می‌کنی او بهترین‌ها را در مسیرت قرار می‌دهد. در تمام زندگی‌ام لطف خداوند شامل حالم بوده و همیشه از هر قشری از افراد بهترینِ آنها در مسیرم قرار گرفته‌اند.

شاید یک ساعتی آنجا بودیم و من تمام مدت می‌خندیدم. نمی‌دانم چرا از همه چیز خنده‌ام می‌گرفت،‌ از شرایطی که در آن قرار داریم و تصمیماتی که باید بگیریم و از حرف‌های آقای وکیل. البته آقای وکیل از آن آدم‌هایی نیست که تمام مدت حرف‌های بانمک می‌زنند و باعث می‌شوند آدم بخندد، بلکه کاملا برعکس مرد بسیار آرامی است اما من اغلب اوقات در حال خندیدنم. کلن نیش من اغلب تا بناگوش باز است،‌ مخصوصا در معاشرت با آدم‌ها. اما در خانه که هستم معمولا غرق در افکار خودم هستم، حتی خیلی هم کم حرف می‌زنم.

من و احسان هر دو اینطور هستیم. بیشتر وقت‌ها در تمام طول مسیر از کرج به قزوین یا برعکس یک کلمه هم حرف نمی‌زنیم چون در دنیای خودمان هستیم. هر دوی ما آدم‌هایی به شدت درونگرا هستیم. احسان در جمع‌هایی که در آنها احساس راحتی می‌کند کاملا می‌تواند جمع را به دست بگیرد، اغلب هم همه را می‌خنداند. جای خالی‌اش در جمع‌های خانوادگی همیشه حس می‌شود. البته اینهایی که می‌گویم بیشتر در مورد خانواده‌ی خودم صادق است تا خانواده‌ی خود احسان.

احسان در خانوا‌ده‌ی خودش شخصیتی کاملا متفاوت دارد؛ بسیار آرام و کم حرف و جدی است. هیچ‌کس باور نمی‌کند که احسان بتواند جمع را در دست بگیرد و شلوغ و پر سر و صدا باشد و بقیه را بخنداند. اما در خانواده‌ی ما همه‌ی افراد به این جهت هستند، همه شلوغ و پرهیاهو، بنابراین احسان هم آن یکی وجه شخصیتش را در خانواده‌ی ما رو می‌کند و من این ترکیب دوگانه‌ی او را دوست دارم؛ گاهی جدی و گاهی خودمانی، گاهی کم حرف و گاهی شلوغ.

دقت کردید که از یک جایی حرکت می‌کنم و سر از یک جای دیگری در می‌آورم؟!

داشتم می‌گفتم که تمام مدت نیشم باز بود. آقای وکیل تعریف کرد که موکلی داشته که برای دریافت کردن حقوق بازنشستگی پدرش که از دنیا رفته است از همسرش طلاق صوری گرفته است و در نهایت موفق شدند حقوق پدرِ آن خانم را بگیرند. الان هم با یک صیغه‌ی ۹۹ ساله با هم زندگی می‌کنند تا حقوق قطع نشود.

روی سرم دو تا شاخ به اندازه‌ی شاخ‌‌های «گاو آنکل» سبز شد!!! واقعا چرا باید کسی حاضر باشد این کار را بکند؟ پرسیدم مگر حقوق پدرش خیلی زیاد بود؟ آقای وکیل گفت که نه آنقدرها هم زیاد نبود اما به هر حال بعضی‌ها نمی‌توانند دخل و خرجشان را به هم برسانند و این برایشان کمک است.

از آنجاییکه «قضاوت کردن از رگ گردن به آدم نزدیک‌تر است» من هم وارد فاز قضاوت شدم و گفتم احساس می‌کنم بعضی‌ها به دنبال پول راحت هستند، حاضرند چنین کاری در حق زندگی‌شان بکنند برای اینکه پول راحت وارد شود و لازم نباشد برای آن کار کنند. وگرنه به اندازه‌ی حقوق بازنشستگی می‌شود از طریق کار کردن پول به دست آورد.

همین‌جا به خودم نهیب زدم و گفتم که من وارد فاز قضاوت شدم بدون اینکه بدانم واقعا آنها در چه شرایطی بودند که تن به این کار دادند.

هزاران هزار بار مچ خودم را در حال قضاوت کردن دیگران گرفته‌ام اما هنوز هم آدم نمی‌شوم.  خداوند ما را از شر قضاوت کردن دیگران در امان نگه دارد. (الهی آمین 🤭)

قرار شد آقای وکیل پرونده‌ی جدید ما را بررسی کند و اطلاع دهد. هزار ماشالله از هر چیزی کم داشته باشیم از پرونده‌های قانونی کم نداریم!!!

یکی از آسانسورهای ساختمان خراب بود، حدود بیست دقیقه ایستادیم و هر بار آسانسور تا خرخره پر آمد و رفت. آخر سر به زود مادر را در یکی از آنها جا دادم و خودم سریع از پله‌ها پایین رفتم. مادر همان‌جا دم در روی سکو نشسته بود. من رفتم ماشین را که دورتر پارک کرده بودیم آوردم پایین و مادر را سوار کردم و برگشتیم خانه. من نیم ساعت دیگر آنجا ماندم تا فایلی که نصفه دانلود شده بود کامل دانلود شود و بعد به خانه برگشتم.

این خانه آنقدر نکات مثبت دارد که خدا می‌داند؛ مثلا اینکه فشار آب واقعا زیاد است به طوریکه فلاش تانک‌ها در عرض چند ثانیه پر می‌شوند. ما در خانه‌ی خودمان واقعا آب نداشتیم. با اینکه پمپ وجود داشت اما زمانی که ما آب را باز می‌کردیم چون فشار آب کم بود پمپ روشن نمی‌شد و عملا آب همیشه به صورت یک نوار باریک بود مگر اینکه کسی از طبقات پایین همزمان با ما آب را باز کرده بود. شاید یک ربع طول می‌کشید تا فلاش تانک پر شود.

زمانی که ما داشتیم اسباب‌کشی می‌کردیم پمپ دیگری اضافه کرده بودند و فشار آب عالی شده بود. البته من به همان هم راضی بودم، همینکه موقع اسباب‌کشی با آن همه کار لازم نبود منتظر آب باشیم جای شکر داشت.

نکته‌ی مثبت دیگر این است که آب داغ واقعاااا داغ است و آب سرد کاملا سرد که هر دوی آنها در عرض چند ثانیه وارد لوله می‌شوند. اصلا لازم نیست برای داغ شدن آب منتظر بمانیم و این واقعا عالی است.

راه‌پله‌ها و پارکینگ همیشه تمیز هستند. با اینکه اینجا هم یک جورهایی یک ساختمان فامیلی به حساب می‌آید (دو خواهر در آن ساکن هستند) اما همیشه تمیز است و این هم پاسخ خداوند به درخواست‌های مکرر من است. آنقدر پیلوت و حیاط و راه‌پله‌های خانه‌ی خودمان شلوغ و به هم ریخته و نامرتب و کثیف بود که من هر روز از خداوند می‌خواستم من را به جای تمیزی هدایت نماید. همیشه اطراف خودم را تمیز نگه می‌داشتم. منتظر نمی‌شدم تا کسی برای تمیز کردن راه‌پله‌ها بیاید. تمام مسیر راه‌پله‌های خودمان را همیشه جارو می‌زدم تا تمیز باشند. اما اینجا هیچ وسیله‌ای بیرون نیست و همه جا مرتب است. واقعا خدا را شکر می‌کنم.

با اینکه کابینت‌ها کمتر شده‌اند اما همه چیز قابل استفاده‌تر شده است. انگار همه چیز نزدیکتر و دم دست‌تر است. اجاق گاز من اینجا خیلی بیشتر قابل استفاده است چون در آن خانه اجاق گاز خیلی نزدیک به کابینت‌ها و ادویه‌ها بود و من  عملا از خیلی از شعله‌ها استفاده نمی‌کردم. اما اینجا اطراف گاز باز است و من از تمام شعله‌ها به راحتی استفاده می‌کنم.

کتابخانه هم جزئی از خانه شده است. انگار آنجا کتابخانه از قسمت اصلی خانه جدا بود اما الان دقیقا وسط خانه است. هر گوشه‌ی این خانه کاملا قابل استفاده است و من شخصا از تمام قسمت‌های آن استفاده می‌کنم. واقعا اینجا را دوست دارم. می‌ایستم و از دور به خانه نگاه می‌کنم و لذت می‌برم.

از صبح که صبحانه خورده بودم دیگر چیزی نخوردم. ساعت ۷ تخم‌مرغ آبپز خوردم و یک لیوان شیرقهوه، بعد به اتاق فکر رفتم و شروع به نوشتن روی تخته وایت‌بردی کردم که هنوز روی زمین بود. بخاری برقی هم مرا همراهی می‌کرد.

احسان زودتر آمد و بلافاصله مشغول انجام دادن چند پروژه‌ی باقیمانده شد. دو چراغ نصب کرد و بعد هم نوبت تخته بود که نصب کردنش واقعا سخت بود اما به هر زحمتی بود انجامش دادیم. لامپ بالکن و اتاق خواب را هم با لامپ‌های پرنورتری تعویض کرد. اتاق خوابمان هنوز چراغ مخصوص ندارد و فعلا یک لامپ آنجا متصل است. اما بقیه‌ی بخش‌های خانه صاحب چراغ شده‌اند. بعد احسان برق ماشین ظرفشویی و لباسشویی را هم به ترانس یخچال متصل کرد و من همزمان جارو زدم و کار تمام شد.

بالاخره می‌توانم شلوغ‌کاریها را جمع‌آوری کنم که از این بابت بسیار خوشحالم.

الهی شکرت…

امروز صبح نه قهوه خوردم و نه نوشتم. از وقتی چشم باز کردم مشغول آماده شدن و جمع کردن وسایلم شدم تا راهی قزوین شویم. این روزها با خودم فکر می‌کنم که «دقیقا دارم چی کار می‌کنم؟»

دوباره وسیله‌هایم را جمع می‌کنم و حالا در مسیر برعکس می‌روم. عملا فقط جهت رفت و برگشت تغییر کرده است و در هفته‌های آتی احتمالا روزهای رفت و برگشتمان تغییر خواهد کرد اما نفس موضوع همان است که بود.

می‌دانم که بالاخره این روند تغییر شکل خواهد داد و این رفت و آمدها کم خواهند شد، می‌دانم که واقعا نفس موضوع همان نیست که بود، اما گاهی اوقات از بالا که به موضوع نگاه می‌کنم ذهنم درگیر می‌شود. می‌دانم فعلا جریان به همین شکل است و من هم بخشی از آن هستم. فعلا باید همراه این جریان باشم. وقتی می‌پذیری که در مسیر زندگی با شخص دیگری همراه شوی در واقع داری تمام این‌ها را می‌پذیری. خیلی وقت‌ها اصلا نمی‌دانی که چه چیزهایی را پذیرفته‌ای چون هنوز در دل ماجرا قرار نگرفته‌ای و هنوز حتی از خیلی از چیزهایی که باید بپذیری آگاه نیستی چون در طول مسیر با آنها مواجه می‌شوی.

مسیری که راه برگشت ندارد و فقط به سمت جلو است. به نظر من هیچ مسیری در زندگی راه برگشت ندارد. هر مسیری یک مسیر یکطرفه و رو به جلو است. ما همواره در حال پیش رفتن به سمت جلو هستیم و انتخاب‌ها و تصمیم‌هایمان باید در همین جهت باشند؛ یعنی همواره باید فکر کنیم که چه تصمیم یا چه انتخابی مرا یک قدم به سمت جلو می‌برد و این یعنی به دنبال راه حل بودن، یعنی بهتر شدن، بزرگ شدن.

تلاش می‌کنم که مقاومتی نداشته باشم، چه در ذهنم و چه در رفتارم. در رفتارم که ندارم، فقط وسیله‌ها را برمی‌دارم و راهی می‌شوم. نه توانی برای مقاومت کردن دارم و نه دلیلی. می‌دانم در هر قدمی که برمی‌داریم خداوند یار و همراهمان است و در هر قدم خیر بزرگی نهفته است. بنابراین فقط همراه می‌شوم.

اما ذهن چموش است دیگر، اغلب اوقات دلش می‌خواهد جفتک بیندازد. در دست گرفتن افسار ذهن و هدایت کردنش به مسیر درست کاری بس دشوار است. به همین دلیل است که عده‌ی بسیار کمی در جهان هستند که از نعمت‌های بی‌شمار خداوند بهره‌مندند. کسانی که می‌توانند افسار ذهن چموششان را در دست بگیرند.

وقتی به موضوعِ ذهن از این بعد نگاه می‌کنی متوجه می‌شوی که تو ذهنت نیستی، بلکه تو چیزی فراتر و بالاتر از ذهنت هستی. ذهنت هم ابزاری در دست توست که کمک می‌کند به مسیر دلخواهت بروی و اگر اجازه دهی این ابزار فرمانروای وجودت باشد آن وقت می‌تواند تو را ناآگاهانه به هر کجا که دلش می‌خواهد ببرد.

از بالا که به خودت نگاه کنی متوجه می‌شوی که تو چیزی فراتر از ذهنت و افکارت و حتی روحت هستی. تو هیچ کدامِ این‌ها نیستی بلکه تو ناظر بر این‌ها هستی. بنابراین نباید خودت را به افکارت گره بزنی و نباید اجازه دهی که افکارت کنترل زندگی تو را در دست داشته باشند.

گفتنش البته خیلی ساده است، من شخصا به سادگی کنترل امور را به ذهنم می‌سپارم و اجازه می‌دهم که تا هر کجا که می‌خواهد مرا همراه خودش بکشاند. ذهن من هم از آن قاطرهای بی‌اندازه چموش است که تمام مدت در حال جفتک انداختن است.

همه‌ی این‌ها را گفتم فقط برای اینکه بگویم راهی قزوین شدیم؛ صبح زود آن هم با وانت. در تمام طول مسیر حتی یک کلمه هم بین ما رد و بدل نشد. چون من هنوز کاملا خواب بودم. حالت سرماخوردگی و قرص‌هایی که می‌خورم باعث شدند سرحال نباشم.

صبحانه را همراه پدر و مادر خوردیم. احسان و پدر به بازار رفتند، مادر هم مشغول درست کردن باقالی پلو با مرغ معروف خودش شد که عطرش هوش از سر آدم می‌برد. راستش من یک ساعتی خوابیدم چون دیگر واقعا نمی‌توانستم بیدار بمانم. سیستم دفاعی بدنم فعال شده بود و حتما باید استراحت می‌کردم که خیلی هم به موقع و به جا بود.

ظهر همه از خوردن باقالی‌پلوی خوش عطر و طعم لذت بردند اما من فقط مرغ خوردم. آن هم خوب بود.

احسان با دو کیسه مرغ به خانه آمد، یکی برای کارگاه و یکی برای خودمان. بعد از نهار دو نفری مشغول پاک کردن شدیم و بعد من مرغ‌ها را شستم. کار تا عصر طول کشید.

من به قزوین به چشم فرصتی برای استراحت نگاه می‌کنم. اینجا تمام اتفاقات در دل یک جور روزمرگی خاصی اتفاق می‌افتند. البته در خانه‌ی پدر و مادرها اصولا زندگی به همین شکل است اما اینجا نسبت به خانه‌ی پدر و مادر خودم یک جور دیگری است؛ آرام‌تر، بدون هیاهو و استرس و بیشتر حوالیِ «چه بخوریم».

خانه‌ی پدر و مادر من از معدود خانه‌هایی است که در آن هیچ باید و نبایدی وجود ندارد، هیچ قانونی حاکم نیست، هیچ چهارچوب و قاعده‌ای وجود ندارد. تا به حال هیچ کجا را ندیده‌ام که مانند خانه‌ی پدر و مادرم آزادی در آن جریان داشته باشد؛ هیچ ساعت مشخصی برای بیدار شدن و غذا خوردن و حمام کردن و خوابیدن و بیرون رفتن و به خانه آمدن و هیچ چیز دیگری وجود ندارد. هر کس هر زمانی که برای خودش مناسب باشد تمام این کارها را انجام می‌دهد. من از این آزادی بی‌نهایت لذت می‌برم.

سالها در چنین فضایی زندگی‌ کرده‌ام که هیچ‌کس ما را مجبور نمی‌کرد در ساعت مشخصی با بقیه‌ی اعضای خانواده غذا بخوریم. با اینکه مثلا من خانه بودم اما می‌گفتم که الان میل به غذا ندارم،‌ شما بخورید. مابقیِ غذا روی اجاق گاز می‌ماند و هر کسی که از راه می‌رسید هر زمان که می‌خواست غذایش را می‌کشید و می‌خورد. واقعا هیچ قید و بندی وجود ندارد.

بنابراین وقتی به خانه‌ی سایر پدر و مادرها می‌روم اوضاع برایم عجیب به نظر می‌رسد.

بقیه‌ی روز هم با چای خوردن و دوش گرفتن و کنار هم بودن گذشت. من عادت دارم که هر روز دوش بگیرم. این را همه در مورد من می‌دانند. پدر و مادر احسان دو سه سال قبل خانه‌شان را بازسازی کردند و در این بازسازی فقط یک حمام به جا گذاشتند که آن هم در اتاق خودشان است. این خانه پتانسیل داشتن سه حمام را دارد اما الان فقط یک حمام دارد.

راستش از مدت‌ها قبل ذهنم درگیر این موضوع بود که چطور می‌خواهم با حمام رفتن کنار بیایم. اما وقتی در شرایط قرار گرفتم دیدم نمی‌توانم معذب باشم، چون ماجرای یک روز و دو روز نیست. باید این شرایط را بپذیرم و بدون ناراحتی از حمام استفاده کنم.[/vc_column_text][vc_separator border_width=”3″ wd_hide_on_desktop=”no” wd_hide_on_tablet=”no” wd_hide_on_mobile=”no”][vc_column_text woodmart_inline=”no” text_larger=”no”]امروز چهارم آبان بود، چهارشنبه چهارم آبان؛ چهارمین ماهی که از شروع پروژه‌ی روزانه‌نگاری می‌گذرد. در این مدت تلاش کردم تا به قدر توانم به پروژه متعهد بمانم. بعضی روزها برای نوشتن روزانه‌ام از جان مایه گذاشتم، خیلی وقت‌ها واقعا خسته و ناتوان بودم و فکر می‌کنم اسباب‌کشی ، آن هم با این وسعت از یک شهر به شهر دیگر، می‌تواند بهانه‌ای به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد که آدم پروژه را نیمه‌کاره رها کند. اما با وجود تمام مشغله‌ها تلاش کردم به قدر وسعم در مسیر باقی بمانم.

البته که از این کار لذت می‌بردم نه اینکه احساس کنم ناچار به انجام دادنش هستم. اما به هر حال خیلی وقت‌ها کار ساده‌ای نبود اما به لطف خدا توانستم تا حد ممکن انجامش دهم و از این به بعد هم تا جایی که بتوانم به مسیر ادامه می‌دهم.

الهی شکرت…

امروز قرار بود ساناز بیاید و این به من انگیزه می‌داد تا کارها را سریعتر انجام دهم. موفق شدم خانه را آماده‌ی پذیرایی از مهمان کنم. حتی میوه و خوراکی هم روی میز گذاشتم و غذا را هم تا یک مرحله‌ای آماده کردم و بعد به دنبال ساناز رفتم که از صبح داشت خانه‌ی پنبه‌ خانم را تمیز می کرد.

وقتی به خانه رسیدیم (یعنی دقیقا جلوی در) وقتی پیاده شدم که در پارکینگ را باز کنم دیدم لاستیک جلو سمت راننده پنچر شده است؛ دقیقا جلوی در خانه. این اتفاق می‌توانست هر جای دیگری و در هر زمان دیگری بیفتد، اما دقیقا در مکان و زمان درست اتفاق افتاد. چون احسان تصمیم داشت امروز با این ماشین تهران برود که خدا را شکر نظرش تغییر کرده بود. من هم قرار است فردا چندین جا بروم و نیاز شدیدی به ماشین دارم، ممکن بود این اتفاق فردا بیفتد. اما از آنجاییکه خداوند همیشه بالای سر ما ایستاده است دقیقا در مکان و زمان درست این اتفاق افتاد. بارها خداوند را شکر کردم.

ساناز از دیدن خانه ذوق کرده بود، همه جا را با دقت نگاه کرد. به من می‌گفت ساکت باش می‌خواهم همه جا را ببینم. هر بار می‌گوید این خانه انرژی‌ بسیار خوبی دارد.

به قول احسان وسایل ما یک جوری در این خانه جا گرفته‌اند که انگار از ابتدا برای اینجا ساخته شده بودند و ما اشتباهی آنها را در آن خانه جا داده بودیم. من هم عاشق انرژیِ جاری در این خانه هستم. هر قسمتش حال و هوای خاصی دارد که آدم را جذب می‌کند. تمام قسمت‌هایش قابل استفاده هستند و همینطور دوست داشتنی.

من و ساناز ساعت‌ها حرف زدیم، شیر-قهوه، میوه، تخمه، لواشک و از این چیزها خوردیم. سیب‌ها مزه‌ی عید می‌دهند.

حتی روی تخته وایت‌بردی که هنوز روی زمین است نوشتیم. هوا ناگهان سرد شده بود. بخاری برقی کوچک من را همه جا با خودمان می‌بردیم و لذت هوای گرم را تجربه می‌کردیم. این بخاری در چند سال گذشته یار و همراه من بوده است. خانه‌ی خودمان هم خیلی وقت‌ها برای من واقعا سرد بود و من با این بخاری از سرما نجات پیدا می‌کردم.

طفلک احسان وقتی از راه رسید دست به کار پنچرگیری شد. لاستیک پاره شده بود و نمی‌شد درستش کرد، بنابراین همان لاستیک زاپاس را زیر ماشین گذاشت تا بعدا فکری به حال لاستیک‌های اصلی بکند. ظاهرا نیاز است که لاستیک نو برای ماشین تهیه شود. در این بین ساناز رفت و من و احسان مجددا چند دریل‌کاری دیگر هم انجام دادیم.

من امروز احساس سرماخوردگی داشتم و بی‌حال بودم. واقعا نیاز داشتم فردا را بخوابم اما فردا روز بسیار شلوغی است.

من هنوز خودم را پیدا نکرده‌ام. این چند وقت هیچ روزی نهار نخوردم به جز امروز که ساناز آمده بود. عملا نه نهار می‌خوردم نه شام. اصلا نمی‌دانم چه خورده‌ام این چند روز و چه کار کرده‌ام. کاملا گیج و سردرگم بوده‌ام. فقط صبحانه خورده‌ام و بعدش دیگر نمی‌دانم روز چطور گذشته است. حتی هنوز غروب آفتاب را ندیده‌ام. هر بار که به خودم آمده‌ام دیدم که شب شده است و من غروب را از دست داده‌ام.

فقط این را می‌دانم که هر روز نوشته‌ام. دو روز است که در «اتاق فکر» می‌نویسم. بارها این صحنه را مجسم کرده بودم که در این اتاق نشسته‌ام و صفحات صبحگاهی‌ام را می‌نویسم و حالا این اتفاق افتاده است. ذهن واقعا قوی است.

الهی شکرت….