نکات امروز:

• طبیعت یعنی زیبایی محض
• خداوند همیشه چیزی در چنته دارد که انسان را شگفت‌زده کند
• در هر چیزِ به ظاهر ناخوشایندی حتما و حتما خیری نفهته است
• ما باید بهتر از گذشتگانمان عمل کنیم
• خودمان باشیم و مسئولیت آن را بپذیریم

دیشب آسمان اتصالی کرده بود. جدی می‌گویم. پشت سر هم و بدون هیچ فاصله‌ای نورِ حاصل از رعد و برق در آسمان دیده می‌شد بدون اینکه هیچ صدایی شنیده شود. انگار که سر دو سیم به هم خورده باشد و مرتب جرقه بزند. جادویی بود. تا به حال در عمرم چنین صحنه‌ای ندیده بودم. دقایقی از این نمایش جادویی را فیلمبرداری کردم که چند ثانیه‌اش را اینجا می‌گذارم تا شما هم ببینید و لذت ببرید.

خداوند همیشه چیزی در چنته دارد تا انسان را شگفت‌زده کند.

من شیفته‌ی طبیعت هستم، طبیعت تنها چیزیست که هرگز و هرگز برایم تکراری نمی‌شود؛ هزاران بار شاهد باریدن باران بوده‌ام اما هنوز هر بار که می‌بارد تمام وجودم لبریز از شوق می‌شود، هزاران بار رعدوبرق را دیده‌ام اما هنوز هم از دیدنش هیجان‌زده می‌شوم، روییدن جوانه‌های کوچک هر بار به اندازه‌ی روز اول دلم را می‌برند، طوفان آنقدر مرا سر ذوق می‌آورد که احساس می‌کنم قادر به انجام دادن هر کاری هستم، برف هنوز آنقدر مرا مسخِ لطافت و آرامشش می‌کند که می‌توانم هر بار هنگام باریدنش بزنم زیر گریه‌….

آخ که چقدر دلم می‌خواهد در دل طبیعت زندگی کنم. چند بار بگویم که من دختر طبیعتم؟!

امروز هم تا جایی که می‌توانستم پای کامپیوتر بودم و کارها را ادامه دادم. خیلی از کارهایی که پای کامپیوتر انجام می‌دهم برایم تبدیل به روتین شده‌اند. بنابراین می‌توانم در حین کار کردن مثلا به کتابها و فایل‌های صوتی هم گوش بدهم. اما این چند روز وضعیت اصلا اینطور نبوده، آنقدر باید متمرکز کار می‌کردم که به هیچ وجه نمی‌توانستم هوش و حواسم را در جای دیگری خرج کنم.

امروز هوا شدیدا گرم و دم‌دار بود. عصر برای کاری از خانه بیرون رفتیم که فعلا نمی‌خواهم در موردش بنویسم. صبر می‌کنم تا ببینم چطور پیش می‌رود.

در تلویزیون دختری را دیدم که لکنت زبان داشت اما با این وجود آمده بود آهنگ بخواند و خواند و چه زیبا هم خواند. آهنگ را خودش ساخته بود. متوجه شده بود که هنگام آواز خواندن دیگر لکنت زبان ندارد. متن آهنگش درباره‌ی این بود که با وجودیکه اذیت شده است اما دلش نمی‌خواهد چیزی در گذشته و زندگی‌اش تغییر کند چون آن چیزهایی که در زندگی‌اش بوده‌اند او را تبدیل به آدمی کرده‌اند که امروز هست. بسیار زیبا بود.

واقعا به این باور رسیده‌ام که هر چیز به ظاهر ناخوشایندی در زندگی حتما و حتما خیری را در خود حمل می‌کند. مثلا امروز خواهرم تعریف می‌کرد که پدر یکی از اقوام مثلا فردا روزی عمل جراحی داشته، روز قبل از خانه بیرون می‌رود که کاری را انجام دهد، تصادف می‌کند. با دخترش تماس می‌گیرد که وقت عملش را تغییر دهند. ظاهرِ امر یک تصادف بود آن هم دقیقا روز قبل از عمل جراحی که قاعدتا بسیار ناخوشایند است. اما فردا صبح پرستارِ همسر بیمارش به در منزل می‌رود و همسر در را باز نمی‌کند. پرستار با خانواده تماس می‌گیرد، دختر خودش را به خانه می‌رساند و مادرش را درحالیکه تا نزدیکی اِف اِف هم آمده بوده که در را باز کند و همانجا افتاده و از دنیا رفته پیدا می‌کند. تصور کنید که اگر همسر آن روز صبح رفته بود برای عمل جراحی و این اتفاق می‌افتاد چقدر همه‌ چیز درهم و برهم و پیچیده می‌شد برای همه.

کافیست ما به خیر موجود در هر اتفاقی ایمان داشته باشیم و قلب و ذهنمان را به روی آن بگشاییم تا بتوانیم آن را ببینیم و از مواهبش بهره‌مند شویم.

امروز داشتم به این موضوع فکر می‌کردم که چقدر ما شبیه گذشتگانمان زندگی‌ کرده‌ایم و می‌کنیم!! من همیشه فکر می‌کنم که ما باید بهتر از گذشتگانمان باشیم در غیر اینصورت آمدن و رفتنمان بی‌دلیل بوده است و این یعنی باید بهتر از آنها عمل کنیم.

افکار و باورها و عملکرد پدران و مادرانمان برای آنها زندگی‌ای را رقم زده است که در حال حاضر دارند، حتی اگر هم عالی بوده است چرا زندگی ما عالی‌تر از آنها نباشد؟ اما اگر بخواهیم روراست باشیم می‌پذیریم که آنها حدِ غایی آنچه می‌توانستند را تجربه نکردند و به قدر کافی از زندگی لذت نبردند. پس ما نباید مثل آنها فکر کنیم و عمل کنیم چون در اینصورت ما هم همان نتایج را خواهیم گرفت.

اما زندگیِ نود و نه درصد ما آدم‌ها چیزی فراتر از پدران و مادرمانمان نمی‌شود. حتی در رفتارها و عادت‌ها و کارهای روزمره هم اغلب مانند آنها عمل می‌کنیم، پا جای پا آنها می‌گذاریم، حرفهایشان را دربست و بدون فکر کردن می‌پذیریم و تصمیمات آنها را تبدیل به تصمیمات خودمان می‌کنیم.

منظورم این است که تصویر کلی زندگی‌مان دقیقا عین گذشتگانمان می‌شود؛ درس می‌خوانیم، کار می‌کنیم، ازدواج می‌کنیم، بچه‌دار می‌شویم، برای بچه‌هایمان تلاش می‌کنیم، آنها را به ثمر می‌رسانیم، روزگار پیری را در سکون سپری می‌کنیم و تمام.

حالا فقط بیشتر از آنها درس خوانده‌ایم، شغل‌های شاید متفاوتی داشته‌ایم، چند کلاس هنری یا آموزشی اضافه‌تر رفته‌ایم، بچه‌های کمتری به دنیا آورده‌ایم، برای آینده بچه‌هایمان مهاجرت کرده‌ایم… اما در نهایت تصویر کلی زندگی‌مان همان است که آنها زندگی کرده‌اند.

در هیچ‌کدام از این مسیرهایی که رفته‌ایم سعی نکرده‌ایم مثل خودمان باشیم. سعی نکرده‌ایم مثل خودمان فکر کنیم و عمل کنیم و پای نتایجش بایستیم. ما مسئولیت اینکه خودمان باشیم را نپذیرفته‌ایم و ترجیح داده‌ایم راه‌های بی‌خطر و قبلا امتحان شده را برویم.

ایکاش این جسارت را داشته باشیم که خودمان باشیم و پایِ خودمانْ بودنْ بایستیم، حتی اگر نتیجه‌اش چیز چندان دندان‌گیری هم نباشد اما باز هم ارزشش را دارد.

الهی شکرت…

چهارم مرداد است. همین‌طور الکی الکی یک ماه از روزی که شروع به منتشر کردن روزانه‌هایم کردم گذشت. البته که من روزانه‌نویسیِ جدی را از سال ۹۵ شروع کردم، فکر می‌‌کنم همین مرداد ماه بود که شروع به نوشتن کردم. اما در تمام این سال‌ها روزانه‌هایم را در دفتر می‌نوشتم که البته هنوز هم هر روز صبح این کار را انجام می‌دهم. (خیلی سال قبل هم چند سال مداوم این کار را انجام داده بودم اما آن زمان نوشتنم جوان و خام بود)

اما نوشتن روزانه‌هایم و منتشر کردن آنها یک جور دیگری است که حالا دقیقا یک ماه از شروعش می‌گذرد و فقط خدا می‌داند که چه مدت دیگر و به چه شکلی ادامه داشته باشد. وقتی شروع به نوشتن کردم فکر می‌کردم خیلی از روزهایم هیچ چیز قابل نوشتنی نداشته باشند، فکر می‌کردم خیلی روزها حتی یک پاراگراف هم نتوانم بنویسم، اما وقتی آدم شروع به نوشتن می‌کند مطالب خودشان جاری می‌شوند. این اعجاز نوشتن است.

به تاریخ چهارم مرداد که فکر می‌کنم یک دنیا خاطره برایم زنده می‌شود. اینجا نوشته‌ام:

ماجراهای خواهر عروس

امروز مجبور شدم دو ساعتی را در آشپزخانه بگذرانم؛ نهار و شام و سالاد آماده کردم و صد بار ظرف شستم. بعد هم چندین ساعت بدون اینکه حتی پلک بزنم چشم به مانیتور دوختم و بی‌وقفه کار کردم. مشتری‌ها همگی تصمیم گرفته‌اند که وب‌سایت‌هایشان را کن‌ فیکون کنند و کار تمامی ندارد.

بعد‌ از ظهر درحالیکه چشم‌هایم دیگر به خوبی نمی‌دیدند بند و بساطم را جمع کردم و راهی پیاده‌روی طولانی شدم. من تمام پیاده‌روی‌های زندگی‌ام را در قزوین انجام داده‌ام. امروز متوجه شدم که پیاده‌روی در کرج کاملا متفاوت است با قزوین؛ در یک چشم بر هم زدن دیدم سه ساعت است که دارم راه می‌روم، هر چه می‌رفتم نمی‌رسیدم. آخر هم مجبور شدم بخشی از مسیر را سوار تاکسی شوم و تازه ده دقیقه‌ی دیگر هم پیاده بروم تا به خانه برسم. وقتی رسیدم عضلاتم که هیچ، حتی رگ‌های پاهایم هم گرفته بود و واقعا نمی‌توانستم پایم را زمین بگذارم. به معنای واقعی کلمه نابود شدم.

در قزوین از شمالی‌ترین نقطه‌ی شهر به جنوبی‌ترین نقطه‌ی آن می‌روم و بر‌می‌گردم، تازه دو ساعت شده است. فکرش را هم نمی‌کردم که انقدر طول بکشد، فکر می‌کردم هیچوقت قرار نیست برسم. به نظرم به اندازه‌ی دو هفته پیاده‌روی کرده‌ام.

دختری را دیدم که کنار خیابان نشسته بود و گیتار می‌زد. با اینکه مشخص بود تازه‌کار است و ماسک هم زده بود که شناخته نشود اما با این‌حال کارش قابل تحسین بود. کمی جلوتر در جایی بسیار شلوغ و پر رفت و آمد دختر دیگری روی زمین نشسته بود و «هنگ درام» می‌زد در حالیکه نه تنها ماسک نداشت بلکه روسری هم به سر نداشت. در دل به او افتخار کردم که کاری که دوست دارد را رها و آزاد انجام می‌دهد. زنان قدرت‌های عجیب و غریبی دارند، فقط کافیست به ذات خود رجوع کنند.

خیابان پر از دختران زیبا و پر‌شور بود که آدم از دیدن زیبایی‌شان به وجد می‌آمد.

امروز در حین راه رفتن به مسائل مهمی فکر می‌کردم؛ به اینکه شاید این ما نیستیم که اهداف و آرمان‌هایمان را انتخاب می‌کنیم، بلکه در واقع این اهداف و آرمان‌ها هستند که ما را انتخاب می‌کنند تا ما را در مسیر انجام رسالتمان قرار دهند. اما چگونه می‌شود که توسط مسیرهای درست و اهداف درست انتخاب شویم؟ وقتی این اتفاق می‌افتد که ما در زمان و مکان درست قرار بگیریم و زمانی آنجا قرار می‌گیریم که درخواست‌های لازم را به جهان ارسال کرده باشیم، قدم‌های لازم را برداشته باشیم و آمادگی‌های لازم را کسب کرده باشیم.

در آنصورت ما به نقطه‌ی عطف می‌رسیم و آن نقطه جاییست که توسط اهداف و آرمان‌ها برگزیده می‌شویم تا یک قدم به رسالتمان در این جهان نزدیک‌تر شویم. مثلا همیشه فکر می‌کنم که این من نبودم که یوگا را انتخاب کردم، بلکه یوگا بود که مرا انتخاب کرد؛ من هیچ چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم اما یک روزی دیدم که آن را شروع کرده‌ام. همین‌طور در مورد خیلی از انتخاب‌های دیگرم مثل IT یا عکاسی، روابطم و خیلی چیزهای دیگر. حتی در مسیر ایمان دوباره‌ام به خداوند هم همین اتفاق افتاد. در واقع انگار که در هر مرحله از زندگی که به نقطه‌ی آمادگی لازم رسیدم توسط مسیری انتخاب شدم تا آن مسیر را طی کنم.

بحث پیچیده‌ای است، خودم نیاز دارم که خیلی بیشتر درباره‌اش فکر کنم تا ذهنم در این‌باره روشن‌تر شود.

موضوع دیگری که امروز خیلی به آن فکر کردم مبحث «دوست داشتن خود» بود. چیزی که من برای تمام عمر با آن غریبه بودم. شش سال پیش خودم را در حالی پیدا کردم که انباری از خشم و کینه و نفرت و سرزنش و احساس گناه و تمام احساسات منفیِ ممکن نسبت به عالم و آدم و البته اول از همه نسبت به خودم بودم. اما من دیگر نمی‌خواستم تمام این زباله‌ها را برای باقی عمر با خودم حمل کنم. پس تصمیم گرفتم فرآیند شفای درونم را آغاز نمایم؛ با تک تک وقایع و آدم‌ها و شرایطی که مرا دچار این احساسات کرده بودند مواجه شدم و از تمام آنها عبور کردم. و از همه مهمتر با خودم مواجه شدم. امروز که به خودم نگاه می‌کنم می‌بینم که از خشم و نفرت خالی‌ام. یاد گرفته‌ام چطور به آدم‌ها و اتفاقات نگاه کنم تا احساس بهتری داشته باشم.

با این وجود و بعد از گذشت این همه سال هنوز از دوست داشتن بی قید و شرط خودم فاصله دارم. هنوز نتوانسته‌ام خودم را بابت بسیاری از وقایع گذشته ببخشم و گذشته را رها کنم، هنوز خیلی وقت‌ها مچ خودم را در حال سرزنش کردن خودم می‌گیرم که چرا فلان جا که باید حرف می‌زدی سکوت کردی، چرا در فلان موقعیت درایت لازم یا سیاست لازم را نداشتی، چرا نتوانستی احساساتت را کنترل کنی، چرا پول قرض دادی وقتی می‌دانستی نباید بدهی، چرا نبخشیدی وقتی می‌توانستی ببخشی، چرا نه نگفتی وقتی که باید می‌گفتی، چرا موقعیت را از دست دادی، چرا شجاعت لازم را نداشتی، چرا تنبلی کردی، چرا به آنچه به تو الهام شده بود عمل نکردی، چرا این چرا آن… من هنوز در بخشیدن خودم و پذیرفتن خودم با تمام آنچه کرده یا نکرده‌ام به جایی که باید برسم نرسیده‌ام و این خیلی خیلی مهم است. شاید مهمترین کاری که باید در زندگی‌ام انجام دهم همین است.

البته که این روزها خیلی خیلی بیشتر با خودم هماهنگم، به خصوص که جسارت‌هایی به خرج داده‌ام که فکرش را هم نمی‌کردم که بتوانم. در طول چند سال گذشته مسیرهایی را طی کرده‌ام که بابت تک‌تک‌شان به خودم افتخار می‌کنم. اما نیاز دارم که یک دوره‌ی کامل دیگر را با خودم طی کنم، فکر کنم، بنویسم و عمل کنم تا واقعا بتوانم به نقطه‌ی «دوست داشتن بی قید و شرط خودم» برسم. دیگر وقتش است. احساس می‌کنم که فقط یک قدم دیگر تا آن نقطه فاصله دارم و من این یک قدم را هم طی خواهم کرد.

یک ماشین پلیس در خیابان خلوتی توقف کرده بود و دو افسر پلیسی که در آن نشسته بودند روی ساندویچ‌هایشان سس قرمز می‌زدند. پلیس‌ها هم آدم‌هایی کاملا معمولی مثل همه‌ی ما هستند؛ آنها هم خسته و گرسنه می‌شوند، خانواده دارند، دغدغه و مشکلات دارند، آنها هم در بچگی و نوجوانی تحقیر و سرزنش شده‌اند، رویا دارند، و همه‌ی چیزهای دیگر. نباید توقع زیادی از آنها داشته باشیم. به نظرم به قدر توانشان خوبند.

من با پاهایم راه رفته‌ام اما نمی‌دانم چرا دست‌هایم هم درد می‌کنند. از اینکه می‌توانم راه بروم، بنویسم، فکر کنم، حرف بزنم، ببینم و خیلی چیزهای دیگر بی‌نهایت سپاسگزار خداوندم.

الهی شکرت….

قراردادِ جدید مشتری را آماده کردم و فرستادم. فاکتور عکس‌ها را هم فرستادم. کارهایی را روی وب‌سایت مشتری‌ها و وب‌سایت شرکت انجام دادم. کارهای واجبی بودند که باید انجام می‌شدند.

چند به‌روزرسانی هم روی وب‌سایت خودم انجام دادم. احساس می‌کنم که رختخواب پهن کرده‌ام درست وسط وب‌سایت.

ظهر خواهر آمد و با هم طبقه‌ی بالا را نظافت کردیم. این دور باطل هیچوقت تمام نمی‌شود. یک جایی را تمیز می‌کنی یک جای دیگری نیاز به تمیز کردن دارد. تمام کارها را به شوق بعدش انجام دادیم که حرف بزنیم. بهترین زمان‌های زندگی‌ام هستند همین وقت‌هایی که با خواهرم می‌گذارنم. خسته نمی‌شوم، گذر زمان را احساس نمی‌کنم. امروز هم مثل همیشه حرف‌های بسیار خوب و مفیدی زدیم که به هر دوی ما اضافه کرد.

به خواهر گفتم هر کاری که می‌خواهی در هر زمینه‌ای انجام دهی باید هدفت این باشد که ارزشی را به آن اضافه کنی که متعلق به تو باشد و از نقطه‌نظر و نگاه فردی تو نشأت گرفته باشد؛ به عنوان مثال افراد زیادی در مورد مبحث رابطه صحبت کرده‌اند و آموزش‌هایی داده‌اند. اما از میان آنها کسانی ماندگارند و هر روز بیشتر و بیشتر دیده می‌شوند که به این مبحثِ به ظاهر تکراری و یکسان ارزشی را اضافه کرده‌اند که متعلق به خود آنها بوده است؛ حالا یا آن را شخصاً تجربه‌ کرده‌اند، یا درباره‌اش ساعت‌ها تحقیق و مشاهده و مطالعه کرده‌اند، یا راه‌حل جدیدی برای آن ارائه کرده‌اند، یا با دیدگاه کاملا متفاوتی به آن نگاه کرده‌اند…

خلاصه هر چیزی که ارزش جدیدی را به آن موضوع افزوده است که از بینش شخصی آن فرد نشأت گرفته و متعلق به اوست.

به نظرم این را در هر بخشی از زندگی‌مان، حتی در کارهای روزمره هم باید مدنظر قرار دهیم؛ اینکه سعی کنیم به موضوعات به ظاهر تکراری و روزمره ارزشی اضافه کنیم که از درون ما نشأت گرفته باشد و متعلق به شخص ما باشد.

همه‌ی ما آنقدر منحصر به فرد هستیم که همیشه می‌توانیم چیزی کاملا جدید برای ارائه در هر موردی داشته باشیم. چون به تعداد تک تک افراد موجود در جهان نگاه متفاوت و بینش متفاوت وجود دارد، فقط کافیست که ما این را در مورد خودمان باور کنیم تا بتوانیم نگاه متفاوت خودمان را به موضوعات پیدا کنیم.

اگر به اندازه‌ی کافی روی موضوعی تمرکز کنیم و درباره‌اش فکر کنیم یا تحقیق کنیم می‌توانیم به نقطه‌نظر فردی خودمان درباره‌ی آن موضوع برسیم و بعد آن را در زندگی‌مان پیاده‌سازی کنیم و یا حتی آن را تبدیل به منبع درآمد یا کسب‌ و کار خود کنیم.

دستم بوی قهوه می‌دهد. این وقت شب به سرم زد که قهوه‌ی فوری بخورم. دیوانگی که شاخ و دم ندارد، همین چیزهای کوچک هم از مصادیق بارز دیوانگی‌اند.

به عنوان کسی که ساعت‌های زیادی از روز را در فستنیگ (روزه‌داری) به سر می‌برد باید این را بگویم که بخشی از لذتِ زندگی یک چیزی خوردن در کنار خانواده است. اصلا موضوع خودِ خوردن نیست، موضوع چیزی خوردن در کنار آدم‌هایی که دوستشان داری است. انگار که وقتی عمل خوردن همراه می‌شود با بودن در کنار عزیزان، انرژی‌ای جاری می‌شود که انسان را از زمان و مکان جدا می‌کند. چون خوردن خودش باعث ترشح هورمون‌های شادی‌آور می‌شود و وقتی این کار در کنار افرادی که دوستشان داری انجام می‌شود این شادی تسری پیدا می‌کند و دست به دست بین شما و عزیزانتان می‌چرخد و هی بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و به شما باز می‌گردد.

به همین دلیل است که اگر از افراد در مورد بهترین زمان‌های زندگی‌شان سوال شود اغلب به یاد زمان‌هایی می‌افتند که در جمع دوستان یا خانواده هستند و دور هم چیزی می‌خورند. اصلا انگار که مزه‌ی خوردنی‌ها چندین برابر بهتر می‌شود.

یکی از کارهایی که من قبل از تغییر سبک زندگی‌ام همیشه انجام می‌دادم این بود که هر بار برای خانواده یک کیک جدید درست می‌کردم فقط برای اینکه دور هم بخوریم و چقدر هم مزه می‌داد. اصلا به عشق این دور هم بودن، کیک‌های جدید را یاد می‌گرفتم و از آنجاییکه کیک‌هایم همیشه خوب از کار در‌می‌آمدند لذت این دور هم بودن بیشتر هم می‌شد. البته الان هم خانواده با تخمه و خوردنی‌های مجاز دیگر دور هم جمع می‌شوند ولی اعتراف می‌کنم که کیک چیز دیگری بود.

خیلی برایم جالب است که وقتی مسیر زندگی یک نفر در خانواده تغییر می‌کند تمام اعضای خانواده را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. وقتی من یک سبک زندگی جدید را در پیش گرفتم مسیر تمام خانواده تغییر کرد. چند نفر با من همراه شدند، بقیه هم خواسته و ناخواسته تحت تاثیر این سبک جدید قرار گرفتند.

راه‌هایی که ما می‌رویم به راحتی می‌تواند روی سایر آدم‌ها تاثیر‌گذار باشد (البته به شرطی که آنها هم همفکر و هم‌ مسیر ما باشند) معنی این حرف این است که ما می‌توانیم روی آدم‌های زیادی تاثیرگذار باشیم و این خبر بسیار خوبی است.

با رخشا برای تغییر دادن موهایم هماهنگ کردم و از این بابت بسیار خوشحالم. اصلا حیرت می‌کنم از اینکه چگونه خداوند چیزهایی که آدم می‌خواهد را به بهترین شکل برایش مهیا می‌کند؛ من عاشق تغییر ایجاد کردن در ظاهرم هستم و اگر رخشا نبود هرگز به این آرزویم دست پیدا نمی‌کردم، چون به هیچکس آنقدر اطمینان نداشتم که موهایم را به دستش بسپارم.

اما الان هر زمان که اراده می‌کنم، تغییری که دوست دارم را با خیال راحت ایجاد می‌کنم و لذتش را می‌برم. آنقدر انرژی‌ام در مورد موهایم خوب است که این انرژی همیشه به دیگران هم منتقل می‌شود و هر بار که کار جدیدی انجام می‌دهم همه آن را تایید و تحسین می‌کنند.

اوففف…. چقدر حرف زدم. فردا کلی کار دارم. باید استراحت کنم.

الهی شکرت….

پی‌نوشت: رخشا غلامی، دوست عزیزم و متخصص حرفه‌ای در زمینه‌ی سلامت و زیبایی مو است. من او را به اطمینان صد درصدی به همه معرفی می‌کنم.

آخرین روزِ تیر ماه هم از راه رسید. از فردا ماه جدید شروع می‌شود. شروع‌‌های جدید همیشه مرا به وجد می‌آورند.

جمعه را با استخر رفتن آغاز کردیم. امروز خلوت‌تر از دفعه‌ی قبلی بود که این موضوع تجربه‌ی بهتری را برایمان رقم زد. پنبه خانم در استخر دوست پیدا کرده. دوستش امروز هم بود و در حین راه رفتن کلی با هم گپ زدند.

مادری دوست‌داشتنی در استخر بود که هر بار اتفاقی یا غیراتفاقی نگاهش به دخترش می‌افتاد چشمانش از شادمانی برق می‌زدند و با تمام وجود قربان صدقه‌ی دخترش می‌رفت. هر کجا که دیدمش یا شنیدمش دخترش را با عنوان‌هایی مانند عشق من، رکسانای من یا چنین چیزهایی مورد خطاب قرار می‌داد. مادری به غایت دلنشین و دوست‌داشتنی بود.

پنبه خانم هیچوقت قربان‌صدقه‌ی ما نرفته و نمی‌رود. از این عادت‌ها ندارد. در واقع پنبه خانم به هیچ کس رو نمی‌دهد. مادر یک جور منش خاصی دارد؛ زنی کاملا مستقل و جدی است و ما را هم به همین شکل تربیت کرده است. به خوبی به خاطر دارم که از سن بسیار پایین مادر قمست اعظم مسئولیت‌های ما را به خودمان سپرد؛ خودمان باید ساعت زنگ‌دار می‌گذاشتیم بالای سرمان و صبح از خواب بیدار می‌شدیم، لباس‌هایمان را اتو می‌کردیم، جورابهایمان و بعضی لباس‌های دیگرمان را می‌شستیم، چای دم می‌کردیم، صبحانه می‌خوردیم، وسایل مدرسه‌مان را آماده می‌کردیم، نان و شیر می‌خریدیم و خیلی کارهای دیگر. من از هفت سالگی کلید خانه را داشتم. یعنی این مسئولیت به عهده‌ی ما گذاشته شده بود که کلید داشته باشیم و از کلیدمان مراقبت کنیم تا پشت در نمانیم.

از زمانی که هجده ساله شدم و برای درس خواندن به شهر دیگری رفتم و در خانه‌ی دانشجویی ساکن شدم متوجه شدم که این روش تربیتی مادر چقدر برایمان مفید بوده است. به جرات می‌توانم بگویم موقعیتی نیست که من و خواهرهایم در آن قرار بگیریم و نتوانیم از پس آن بربیاییم. این را بارها و بارها در مواجه با چالش‌های بسیار بزرگی ثابت کرده‌ایم و ما این استقلال و این اعتماد به نفس را مدیون روش تربیتی مادر هستیم و من همیشه سپاسگزارش هستم و خواهم بود.

(مادر عشقش را به زبان ابراز نمی‌کند، او این عشق را در عمل برای ما معنا کرده است؛ مادر بخشید وقتی که هیچ دلیلی برای بخشیدن نبود، مادر بود وقتی که توانِ بودنش نبود، مادر صبور بود وقتی که صبر را هم طاقتِ صبر نبود…. مادر درد بود و درد نداد، مادر عشق بود و عشق داد)

نَقلِ این نیست که مادرها باید عشق را در عمل معنا کنند نه اینکه در کلام بگنجانند، مادرانی که عشقشان را در کلامشان ابراز می‌کنند هم همانقدر عزیزند. مادر بودن کیفیتی آنچنان منحصر به فرد است که در هیچ چهارچوب و قانونی نمی‌گنجد؛ هر مادری به یک شکلی مادری می‌کند و هر مادری به حد توان و آگاهی‌اش تلاش می‌کند تا بهترینِ آنچه می‌تواند را برای فرزندش انجام دهد.

مادری آگاه بودن مسئولیتی بسیار خطیر و کاری بسیار دشوار است که هرگز نمی‌توان بیرونِ میدان ایستاد و درباره‌اش نظر داد. من صرفا نظرم را به عنوان یک فرزند می‌گویم که از اینکه در بچگی با من مانند یک انسان مستقل برخورده شده و به من مسئولیت داده شده است بسیار بسیار خوشحال و سپاسگزارم. بیشترین منفعت این کار برای شخص من بوده است. درک می‌کنم که دلِ بزرگی داشتن اصلا ساده نیست ولی به نظر من وقتی که آگاهانه تصمیم می‌گیریم پدر و مادر باشیم باید حاضر باشیم به دل چالش‌های سخت برویم تا میوه‌ی آن را هم برداشت کنیم.

امروز خواندم و نوشتم. در حین نوشتن به مکان‌هایی در اعماق ذهنم رفتم و صفحاتی از بچگی‌ام را ورق زدم که سالها باعث آزاد من بوده و هستند. تلاش کردم که با نوشتن از آن‌ها گذر کنم. بالاخره این اتفاق خواهد افتاد. نوشتن تنها راه قطعی برای عبور کردن است؛‌ حداقل برای من که اینطور بوده است.

مدت‌ها بود که می‌خواستیم اغذیه‌فروشی‌های ابتدای جاده‌ی چالوس را امتحان کنیم، فرصت خوبی بود که سری به آنجا بزنیم. پیاده از داخل پارک رفتیم. جمعیت زیادی در حال گشت و گذار شبانه در آنجا بودند. تعداد زیادی ماشینِ کوچک هم بود که بچه‌ها را سوار می‌کردند و با کنترل از راه دور به این طرف و آن طرف می‌بردند. یادم آمد که در بچگی بزرگترین آرزویم داشتن یکی از این ماشین‌ها بود.

دونر کباب خوردیم؛ معمولی بود. یاد حرف یک نفر افتادیم که می‌گفت «ما آدم‌ها دیگر به دنبال خرید کردن یا غذا خوردن نیستیم؛ ما به دنبال یک تجربه‌ی جدید هستیم»

کاملا درست می‌گوید؛ ما دوست داریم وقتی جایی می‌رویم یک حس و حال جدید را تجربه کنیم نه اینکه صرفا غذایی خورده باشیم یا خریدی کرده باشیم. در واقع انسان از این مراحل عبور کرده است و به دنبال چیز بیشتری است. بنابراین در هر کسب و کاری که هستیم باید به این فکر کنیم که چطور می‌توان یک تجربه‌ی جدید را به مشتری فروخت که به خاطر آن تجربه دوباره به آنجا برگردد. ما دیگر برای غذا خوردن به این اغذیه‌فروشی‌ها نخواهیم رفت چون حس و حال تازه‌ای را تجربه نکردیم که هیچ، با یک کیفیت معمولی در غذا و برخورد و همه چیز هم مواجه شدیم.

دوباره از داخل پارک برگشتیم. چه خاطراتی برای من زنده شد از شب‌هایی که تا دیروقت در پارک بودیم. تابستان‌هایی که دختر‌های فامیل می‌آمدند و دسته‌جمعی به پارک می‌رفتیم. الان دیگر هیچ ذوقی برای پیک‌نیک رفتن در هیچ پارکی ندارم، هر چیزی در وقت درست خودش خوشایند است. از وقتش که می‌گذرد دیگر هیچ جذابیتی ندارد.

(من برای نعمت بی‌همتای سلامتی هزاران هزار بار سپاسگزار خداوندم)

الهی شکرت…