دیروز از نظر من یک روز خاص بود، چون یک بار دیگر فهمیدم که خداوند هوای تک تک بندگانش را دارد و هرگز هیچ بنده‌ای را به حال خود رها نمی‌کند (مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ)

دیروز من دستشویی را شستم و در حالیکه با شورت مشغول جمع‌آوری وسایل دستشویی و حمام بودم در زدند. طبق معمول هم که کلید پشت در بود. من چون وضعیتم مناسب نبود گفتم بله؟ اُلگا بود. گفتم بیا داخل. آمد و گفت که واقعا نیاز دارد با کسی حرف بزند، واحد روبرو هم نبودند و به همین خاطر مجبور شده در این وضعیت به سراغ من بیاید (جاری الگا در واحد روبرویشان ساکن است) گفت تو کارهایت را انجام بده من همینطوری حرف می‌زنم.

نگران وضعیت خواهرش بود که در روسیه با بچه‌ی کوچک تنها مانده چون شوهر خواهرش از ترس اعزام به جبهه‌های جنگ با اوکراین به رومانی گریخته است، الگا هم نمی‌تواند خواهرش را به اینجا بیاورد چون وضعیت ایران بدتر از آنجاست. از آن طرف هم اوضاع اینترنت اینجا خراب است و او نمی‌تواند از حال خانواده‌اش درست و حسابی خبر بگیرد و حالش از این بابت اصلا خوب نیست. حرف ادامه پیدا کرد تا اینکه رسید به زندگی شخصی خودش و گفت که اوضاعشان اصلا خوب نیست و یک جورهایی به آخر خطر رسیده‌اند اما هیچ‌کدامشان چاره‌ای به جز تحمل کردن ندارند؛ الگا باید تحمل کند به خاطر اینکه جایی برای رفتن ندارد و در ضمن نگران بچه‌ها است و همسرش هم باید تحمل کند به خاطر غرور و آبرویش در شهر.

الگا تمام این حرف‌ها را زد و بعد برای سیگار کشیدن پایین رفت درحالیکه موبایلش بالا بود. من شلوار پوشیدم و او برگشت و نشست روی مبل و به حرف زدن ادامه داد. من تصمیم گرفتم تمام کارهایم را رها کنم و بنشینم و گوش کنم. تمام مدت در سکوت کامل به تمام حرف‌هایش که از گذشته‌های دور شروع شده بود گوش کردم و اجازه دادم تمام حرفهایش را بزند.

تمام مدت که حرف می‌زد داشتم در ذهنم به دنبال سریع‌ترین و موثرترین راه‌حلی که می‌شود به زنی در موقعیت او داد می‌گشتم. کاری که بتواند در وهله‌ی اول او را از افسردگی که به آن دچار است خارج نماید و در مراحل بعدی مسیر را برای او روشن نماید، کاری که او را از گذشته و از افسوس و سرزنش و خشم رها نماید، کاری که مقاومت ایجاد نکند و انجام دادنش سخت نباشد… آهان پیداش کردم….

بعد از او شروع به صحبت کردم. یکی دو بار در حرفم پرید، به او تذکر دادم که تو در نوبت خودت حرف زدی و من چیزی نگفتم، حالا سکوت کن و گوش کن. به او گفتم که تو در این موقعیت به دلسوزی من نیازی نداری،‌ اصلا تمام حقِ دنیا با تو است و تو کاملا درست می‌گویی، فرض کن که تمام فامیل هم حق را به تو می‌دهند، این‌ دردی را از وضعیت فعلی تو دوا نمی‌کند.

به موضوع همسرش و وضعیت گذشته و اکنون زندگی‌اش از چند جنبه‌ نگاه کردم؛ به او گفتم که خودت را بابت تصمیمات به ظاهر اشتباهی که در گذشته گرفته‌ای سرزنش نکن، این مسیر، مسیر آگاهیِ تو بوده است. تو باید به همین طریق سخت مسیر آگاهی را طی می‌کردی تا درس‌هایت را یاد می‌گرفتی.

در ضمن من آدم‌هایی را دیده‌ام که می‌توانستم روی اسمشان قسم بخورم اما بعد فهمیده‌ام که همان آدم‌ها خلاء‌ها و نقاط ضعف بسیار بزرگی داشته‌اند. همه‌ی آدم‌ها نقاط ضعف دارند و اگر می‌توانستی بقیه‌ی مردها را از نزدیک بشناسی می‌فهمیدی که همسر تو از خیلی جهات بسیار بهتر از خیلی از مردهای موجود در این جهان است که تو توانسته‌ای بیست و سه سال را در کنار او بگذارنی.

بعد مسیر صحبت را به این سمت بردم که اگر تو نتوانی برای وضعیت کنونی‌ات راه‌حلی درونی پیدا کنی حتی اگر از همسرت جدا شوی و به کشور خودت برگردی همین الگو عینا در زندگی تو تکرار خواهد شد.

تو نیاز به راه‌حل داری و نه مسکّن؛ آن هم راه‌حلی که حال تو را از درون بهبود دهد. سیگار و الکل مسکّن هستند. حتی الان که داری به آموزشگاه می‌روی و زبان روسی تدریس می‌کنی حالت بهتر نشده چون تو هنوز از درون خوب نیستی.

به او گفتم که من زمانی در جایگاه فعلی تو بودم با این تفاوت که این امکان را داشتم که همه چیز را رها کنم و بروم. اما با این‌ حال به دنبال راه حل رفتم نه راه فرار. تو که به قول خودت هیچ امکانی هم برای فرار کردن نداری پس چاره‌ای نداری به جز اینکه به دنبال راه حل باشی.

وقتی به این مرحله رسیدم او آماده‌ی شنیدن راه‌حل بود. گفت: «من دیگه دارم فریاد می‌زنم و به دنبال راه چاره هستم. چه کار کنم؟!»

من راه حلی را به او گفتم که چند سال قبل وقتی خودم در چنین وضعیتی بودم به داد من رسید و حال من را از درون بهبود داد و آهسته آهسته مسیرها را برای من روشن کرد؛ «نوشتن صفحات صبحگاهی»

قوانین را برایش توضیح دادم:

۱- اولین کاری که به محض بیدار شدن باید انجام دهی
۲- سه صفحه می‌نویسی بدون اینکه دستت را از روی کاغذ برداری (بدون توقف)، بدون اینکه خودت را سانسور کنی و بدون اینکه فکر کنی
۳- تا شش ماه چیزهایی که نوشته‌ای را نمی‌خوانی

به او گفتم که تا پایان سال تقریبا شش ماه زمان داریم. متعهد باش که حتی اگر هیچ تغییری احساس نکردی تا شش ماه این کار را انجام دهی، بعد از این شش ماه اگر نتیجه نگرفتی می‌توانی کار را رها کنی. اما اگر این کار را انجام ندهی من به این نتیجه می‌رسم که اُلگا نمی‌خواهد به خودش کمک کند، پس کاری به کارت نخواهم داشت. از او خواستم با من دست بدهد و این تعهد را اعلام نماید که او هم انجامش داد. گفت «انجام دادنش مجانیه، من که توی این مدت کار خاصی نمی‌تونم بکنم، پس این کار رو انجام میدم اگر نتیجه نگرفتم رها می‌کنم»

واقعا امیدوارم که این لطف را در حق خودش بکند و این کار را انجام دهد.

حالا برگردم به ابتدای صحبت‌هایم که گفتم امروز یک روز خاص بود. فقط فکرش را بکنید که فردی تا این حد مستاصل شده باشد که فریادش درآمده باشد و به دنبال چاره باشد، از قضا آن کسی که همیشه با او حرف می‌زده آن روز خانه نبوده باشد که اگر بود احتمالا همان حرف‌های همیشگی را با هم می‌زدند، من هنوز اسباب‌کشی نکرده باشم و در خانه باشم و این فرد بیاید و با من حرف بزند و خداوند از زبان من راهی را پیش پای او بگذارد.

به او گفتم که اگر ادامه بدهی روزی می‌آید که امروز را به خاطر می‌آوری و می‌فهمی که این پاسخی بود به درخواست کمکی که در نهایت استیصال به جهان ارسال کرده بودی و اینکه چطور همه چیز دست به دست هم داد تا تو در این زمان و مکان قرار بگیری و این حرف‌ها را از من بشنوی. به تو قول می‌دهم که ایمان از دست رفته‌ات را دوباره پیدا خواهی کرد اگر به مسیرت ادامه دهی.

دفترم را به او نشان دادم و گفتم ببین که من در این وضعیت اسباب‌کشی هر روز می‌نویسم، بیشتر از شش سال است که هر روز در هر شرایطی این کار را انجام می‌دهم و به این طریق از تمام چالش‌هایم عبور کرده‌ام و راه‌حل‌ها را پیدا کرده‌ام.

من دیروز حیرت کردم از برنامه‌ریزی خداوند و از اینکه هیچ بنده‌ای را به حال خودش رها نمی‌کند و در هر شرایطی به تمام درخواست‌ها پاسخ می‌دهد.

دیروز ما خیلی کار کردیم، هر کاری باقی‌ مانده بود را انجام دادیم، روی کاناپه‌ها هم به سختی نایلون ضربه‌گیر پیچیدیم. کار سختی بود چون اصلا نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم. اما به هر حال کار انجام شد. تمام کارهای نیمه‌تمام را انجام دادیم و وسیله‌ها را در ماشین‌ها قرار دادیم. قرارمان این بود که تمام لوازم آشپزخانه را در این سفر با خودمان ببریم و در خانه قرار دهیم تا خیالمان از بابت شکستنی‌ها راحت باشد.

متاسفانه فردی که قرار بود برای بریدن وسایل چوبی بیاید بدقولی کرد و نیامد. احسان گفت مهم نیست، ما وسیله‌ها را به همین شکل می‌بریم. کنار کارگاهمان یک نفر کارگاه MDF دارد که کارش هم بسیار تمیز و دقیق است. از او می‌خواهیم که برش‌ها را انجام دهد.

من دیشب با وجود خستگی بسیار زیاد کاملا بدخواب شدم و عملا تا صبح بیدار بودم. صبح زود هم بلند شدم و وسایل فریزری را داخل ماشین گذاشتیم و بدون اینکه صبحانه بخوریم حرکت کردیم. در خانه‌ی پدر صبحانه خوردیم و به خانه‌ی خودمان رفتیم.

یک چرخ‌دستی داریم که مخصوصا بالا و پایین رفتن از پله‌هاست. کارتن‌ها را روی چرخ می‌گذاشتم و با کش محکم می‌بستیم و بعد دو نفری پله‌ها را بالا می‌رفتیم. احسان بالا ایستاده بود و می‌کشید، من هم از پایین هل می‌دادم. قاعدتا کار سختی بود، اما خوبی‌اش این بود که سه یا چهار کارتن را با هم بالا می‌بردیم. چهار بار با چرخ رفتیم و چند بار هم بدون چرخ و موفق شدیم همه‌ی کارتن‌ها را بالا ببریم.

همه‌ی کارتن‌ها را در «اتاق فکر» قرار دادیم. (از روزی که این خانه را دیدم برای اتاق سوم اسم انتخاب کردم؛ اتاق فکر. همیشه دوست داشتم اتاق سومی داشته باشم دقیقا به همین منظور، که کنج دنج من باشد برای فکر کردن و ریلکس کردن و حالا به لطف خدا این اتاق را دارم)

خانه را برای آوردن اثاثیه مهیا کردیم و بلافاصله حرکت کردیم. در خانه‌ی پدر، من چای خوردم و احسان نوشابه و بدون فوت وقت حرکت کردیم. از قبل به احسان تخمه داده بودم که اگر خوابش گرفت بخورد و در طول مسیر میدیدم که دارد تخمه می‌شکند. من مثل پدرم هستم، هر چقدر هم که خسته باشم موقع رانندگی خوابم نمی‌گیرد فقط کلافه می‌شوم که امروز هم واقعا کلافه بودم. در بین مسیر برای بنزین زدن توقف کردیم و من هم طبق معمول دستشویی رفتم. فکر می‌کنم ساعت ۳:۳۰ بود که به خانه رسیدیم. مامان و بابا تازه از شمال رسیده بودند. در کنار هم آبگوشت خوردیم (البته من فقط آبش را خوردم با کمی گوشت نکوبیده. چون گوشت کوبیده سیب‌زمینی و حبوبات دارد که من نمی‌خورم)

وقتی آمدم بالا ساعت ۵ بود و من به معنای واقعی کلمه نابود بودم، از شدت خستگی مغزم به درستی کار نمی‌کرد. روی تخت دراز کشیدم و فکر می‌کنم حدود یک ساعتی خوابیدم. بعد به سختی بلند شدم. تصمیم گرفتم هیچ کار دیگری انجام ندهم و کارها را بگذارم برای فردا. حتی انگشت‌هایم به سختی کار می‌کنند. قهوه‌ی فوری و دوش آب داغ (گرم نه داغ) کمی حالم را جا آورد.

باز هم از اسنپ فود غذا سفارش دادیم و منتظریم که بیاید.

فردا باید هر کاری که باقی مانده انجام شود چون ماشین صبح زود می‌آید. قرار است که من کمی زودتر حرکت کنم تا قبل از رسیدن کامیون خانه را مهیا کنم. امیدوارم که باقی کارها هم نرم و روان و راحت پیش بروند.

باید بگویم که با فکر نکردن و صحبت نکردن و نپرداختن به چالش‌های اخیر،‌ توانسته‌ام از آنها عبور کنم و از این بابت بسیار سپاسگزار خداوندم.

الهی شکرت…

به نیمه‌ی مهر ماه رسیدیم، به همین سرعت. این چند روز به لحاظ روحی توان نوشتن نداشتم. البته که وسطِ چیزی شبیه به یک انقلاب هم بودم اما اگر روحیه‌ی نوشتن داشتم می‌توانستم زمانش را جور کنم،‌ اما واقعا دست و دلم به نوشتن نمی‌رفت.

الان که می‌نویسم ساعت هنوز ۶ نشده است. من از ساعت ۴:۳۰ بیدار هستم. بعد از اذان بلند شدم. در واقع دیشب هم خیلی بدخواب شده بودم چون تمام مدت ذهنم مشغولِ‌ بسته‌بندی کردن بود. صبح با یک تبخال روی لب بالا از خواب بیدار شدم که اصلا نمی‌دانم دلیلش چیست!!

دوشنبه صبح کله‌ی سحر قهوه‌ی داغِ داغ روی دستم ریخت. انگشت اشاره و انگشت وسط دست راستم به شدت سوخت. کار عاقلانه‌ای که کردم این بود که دستم را زیر آب نگرفتم. به جایش آرد سرد را از یخچال بیرون آوردم و روی انگشت‌هایم ریختم. آرد را که روی محل سوختگی می‌ریزی اول بیشتر می‌سوزد، اما اگر ده دقیقه‌ای صبور باشی سوزش قطع می‌شود و خوبی بزرگش این است که تاول ایجاد نمی‌شود. در واقع اثر سوختگی به جا نمی‌ماند. اما من با همان آرد روی دستم شروع به نوشتن کردم. به همین دلیل آرد خیلی روی دستم باقی نماند، بنابراین یکی دو تاول کوچک ایجاد شد. اما به هر حال سوزش کاملا از بین رفت اما اگر دستم را زیر آب گرفته بودم تا شب می‌سوخت.

خانه به معنای واقعی کلمه منفجر شده است. تا به حال در تمام این چند سال من هرگز انقدر بی‌خیال نبوده‌ام. وقتی راه می‌رویم پایمان مرتب به همه چیز برخورد می‌کند و من می‌خندم و رد می‌شوم. زمین پر از آشغال است اما اصلا برایم مهم نیست. تنها جایی که می‌شود نشست روی مبل‌هاست. کنج دنجم از چند روز پیش کاملا جمع‌آوری شده است.

متاسفانه ارکیده را از دست دادیم. علی‌رغم تمام تلاش‌هایم موفق نشدم حفظش کنم. عمرش دیگر به دنیا نبود، پیمانه‌اش پر شده بود و وقتی پیمانه‌ای پر می‌شود دیگر وقت رفتن رسیده است و هیچ قدرتی نمی‌تواند جلوی این روند را بگیرد. حالا من وسط همین هاگیر و واگیر برگ‌های باقیمانده از ارکیده را در خاک کاشتم به این امید که شاید زنده بمانند هر چند که خیلی بعید است چون برگ‌ها به تنهایی امکان جوانه زدن ندارند حداقل در مورد ارکیده. اما مثلا گیاهی مثل «قاشقی» حتی برگ‌هایش هم تکثیر می‌شوند.

ما یکی از همین روزهایی که گذشت در حالیکه وانت و ماشین خودمان را تا سرحد ممکن پر از وسیله کرده بودیم به سمت کرج حرکت کردیم. قرار بود من پشت سر بروم که همین کار را هم کردم. تا کرج اجازه ندادم که احسان حتی لحظه‌ای هم احساس کند که گم‌اش کرده‌ام، تمام مدت پشت به پشتش رفتم. خدا را شکر اتوبان هم زیاد شلوغ نبود. هیچکدام بنزین نداشتیم. یک بار وارد جایگاه شدیم،‌ احسان برای من بنزین زد اما نوبت به خودش که رسید شیفت تمام شد و به او بنزین نرسید. دوباره در جایگاه بعدی توقف کردیم و بالاخره با باک‌های پر حرکت کردیم.

به محض رسیدن و گذاشتن بعضی از وسیله‌ها در خانه‌ی پدر و مادر به خانه‌ی خودمان رفتیم. قرار گذاشتیم که تا ساعت ۱۲ همه‌ی وسیله‌ها را بالا برده باشیم که به لطف خدا تا ۱۱:۲۰ کار انجام شده بود. انصافا کارسختی بود، اکثر کارتن‌ها پر از وسایل شکستنی و به شدت هم سنگین بودند.

من واقعا به احسان افتخار می‌کنم. او مردِ عمل است. تا به حال نشده است که من خواسته‌ای داشته باشم و او آن را محقق نکند. در واقع آن کسی که عمل‌کننده‌ی اصلی است اوست. خیلی وقت‌ها شده است که من ایده‌ای یا خواسته‌ای داشته‌ام اما در مرحله‌ی عمل او با جدیت بسیار بیشتری از من آن خواسته یا ایده را دنبال کرده است.

باید اعتراف کنم که در تمام طول این سالها (یعنی در طی شانزده سال که خودش یک عمر به حساب می‌آید) همیشه انتظار من از او حداکثر شش یا هفت بوده است اما او همیشه و همیشه آس رو کرده است. احسان در تمام موقعیت‌ها بسیار فراتر از انتظار من ظاهر شده است. اما آدم‌هایی بوده‌اند که من واقعا کمتر از آس از آنها توقع نداشته‌ام اما بعدا فهمیده‌ام که دستشان خالی است و تمام مدت خالی بازی می‌کرده‌اند.

واقعا و عمیقا به خاطر داشتن یاری مانند او در کنارم سپاسگزارم. ما در طول این سال‌ها به تضادهای بسیار زیاد و بعضا شدید و عجیب و غریبی برخورد کرده‌ایم که هر کدامشان به تنهایی می‌توانستند دخلِ هر رابطه‌ای را بیاورند. حتی الان در همین مرحله از زندگی که هستیم با تضادهایی مواجه هستیم که دمار از روزگارمان درآورده‌اند اما ما به مسیر ادامه دادیم و هر بار با عبور از هر کدام از این تضادها پیوندمان عمیق‌تر شده است. هر دوی ما بسیار صبور بودیم و به طور ناخودآگاه در طول مسیر به دنبال راه حل برای عبور از تضادها بوده‌ایم نه به دنبال پاک کردن صورت مساله.

همان روز که وسیله‌ها را بالا بردیم اولین تجربه‌ی زندگی‌مان از چسباندن کاغذ دیواری را در کنار هم داشتیم. اول همه‌ی برش‌ها را انجام دادیم به این صورت که اولین قسمت را دقیق اندازه‌گیری کردیم و آن را مرجع قرار دادیم. بقیه‌ی قسمت‌ها را بر همان اساس برش زدیم. بعد چسب را آماده کردیم. چسب مخصوص کاغذ دیواری را باید آهسته آهسته به آب اضافه کنی و مرتب هم بزنی تا گلوله ایجاد نشود. دقیقا همان کاری که موقع درست کردن سس سفید (سس بشامل) انجام می‌دهی تا از گلوله شدن آرد جلوگیری شود. چسب را آماده کردیم و قدری هم چسب چوب به آن اضافه کردیم. احسان از قبل زیرساز کار را آماده و کاملا تمیز کرده بود. همان کاغذ دیواری‌های قبلی را هم مرتب کنده بود تا از خود آنها زیر دیوار استفاده کند که چسب روی موکت‌ها نریزید.

خلاصه که مرحله به مرحله پیش رفتیم. من پشت کاغذها و روی دیوار چسب می‌زدم، احسان می‌چسباند و حباب‌ها را از بین می‌برد. تجربه‌ی جالبی بود. چسب دیر خشک می‌شود و این امکان وجود دارد که کاغذ را راحت روی دیوار جابه‌جا کرد تا مرزها کاملا به هم متصل شوند. کارمان پنج ساعت طول کشید و نتیجه بسیار تمیز بود. تنها چیزی که فردای آن روز باعث شد احسان با ذهن کمالگرایش صد درصد رضایت نداشته باشد این بود که قلم‌مویی که با آن چسب زده بودیم کمی رنگ می‌داد و باعث می‌شد چسب‌ها رنگی شوند و کاغذ هم که کاملا روشن بود بنابراین در مرزها کمی ردِ چسب دیده می‌شد. اما من کاملا از نتیجه راضی بودم.

فردای آن روز من در خانه تنها بودم، چند تا از شوفاژها را رنگ کردم، در ورودی خانه را هم تمیز کردم و خانه را جارو و زدم و مرتب کردم تا برای شسته شدن موکت‌ها آماده باشد. در مسیر برگشت روزنامه‌ی باطله خریدم و به خانه رفتم. واقعا در مرز غش کردن بودم از شدت خستگی به خصوص که شب قبلش تا ساعت ۲ شب بیدار بودیم و در مورد تضادهای اخیرمان حرف می‌زدیم.

من در درون تصمیم گرفتم که در مورد چیزهایی که این روزها اذیتم می‌کنند فکر نکنم و در موردشان صحبت نکنم. آدم‌ها نتایج خودشان را بر اساس افکار و عملکردشان برداشت خواهند کرد و من هم نباید اجازه دهم که افکار و عملکرد اشتباه آدم‌ها من را به چالش بکشد و احساس من را خراب کند.

آنقدر خسته بودم که در حالیکه پنبه خانم لباس‌هایش را یکی یکی امتحان می‌کرد که من ببینم و نظر بدهم که کدام‌ها را برای مراسم حنابندان و عروسی و پاتختی که پیش رو دارد بپوشد من بین هر دو تعویض لباس کاملا خوابم می‌برد.

پنجشنبه صبح آمدند موکت‌ها را شستند. راستش نگران بودم که بدقولی کنند و کار ما عقب بیفتد اما به لطف خدا خیلی خوب و به موقع انجام شد. تمام پنجره‌ها را باز گذاشتیم که موکت‌ها کاملا خشک شوند و بو نگیرند. کارشان خیلی دقیق و حرفه‌ای نبود اما همینکه موکت‌ها شسته شدند باعث می‌شود خیال آدم راحت باشد. کل کار یک ساعت و نیم طول کشید. من هم با همان امکانات ناقصِ موجود چای آماده کردم.

بعد از این که کار موکت‌ها انجام شد احسان شیرهای آب مربوط به ماشین ظرفشویی و لباسشویی را آماده کرد و ما برگشتیم، وسیله‌ها را از خانه‌ی پدر برداشتیم و همان موقع راهی شدیم. اتوبان شلوغ بود و برای مسافتی حدود چند کیلومتر من و احسان از هم دور افتادیم اما بالاخره به هم رسیدیم. یک جایی وسط مسیر احسان توقف کرد و گفت که خوابش گرفته. خیلی به موقع بود چون من به شدت نیاز به دستشویی داشتم. احسان چرت خیلی کوتاهی در حد ده دقیقه زد. خدا را شکر در وسیله‌هایم تخمه‌ داشتم که به او دادم و دوباره راهی شدیم.

فکر می‌کنم ساعت ۳ بود که رسیدیم و من به محض رسیدن و بدون اینکه نهار خورده باشیم شروع به جمع کردن کردم. تمام مدت در ذهنم برنامه‌ریزی کرده بودم که از کجا شروع کنم و چطور پیش بروم. می‌خواهم آشپزخانه را کاملا جمع کنم و بعد به سراغ بقیه‌ی قسمت‌ها بروم.

فکر می‌کنم قبلا نوشتم که من در بسته‌بندی کردن خیلی مهارت دارم، هرچقدر هم که بیشتر پیش می‌روم راهکارهای بهتری به ذهنم می‌رسد. جوری وسیله‌ها را در کارتن‌ها جا می‌دهم که تکان نمی‌خورند. در کارتن‌هایی که این سری با خودمان بردیم بانکه‌ی نمک وجود داشت، من فراموش کرده بودم که در بانکه را چسب بزنم که تکان نخورد، وقتی کارتن را بالا بردیم من متوجه‌ی صدای ریخته شدن نمک شدم، فکر کردم که بانکه شکسته است اما وقتی در کارتن را باز کردم دیدم طوری وسیله‌ها به هم چسبیده بوده‌اند که امکان تکان خوردن و شکستن وجود نداشته فقط در ظرف باز شده و نمک بیرون ریخته.

موقع قرار دادن وسیله‌ها در کارتن نباید هیچ فضای خالی‌ای بین آنها باقی بماند، همه چیز باید کاملا به هم چسبیده باشند و اگر فضای خالی وجود دارد باید با چیزی مثل نایلون ضربه‌گیر یا مقوا کاملا پر شود، وگرنه وسیله‌ها به هم برخورد می‌کنند و می‌شکنند.

شب احسان جوجه بروستد گرفت و آورد. هر دوی ما به شدت گرسنه بودیم. گربه آمده بود خانه‌ی ما و برای اولین بار هر کجا دلش می‌خواست می‌رفت و به تمام وسایل سرک می‌کشید و من هیچگونه حساسیتی نداشتم. چون الان از نظر من همه چیز و همه جا کاملا کثیف است پس مهم نیست گربه کجا می‌رود. دائم دور و بر من می‌چرخید و خودش را به پایم می‌مالید اما من توجهی نمی‌کردم. طفلکی نا‌امید شد و رفت.

اینکه می‌گویند جای سوزن انداختن نیست مصداق بارز وضعیت‌ِ کنونی خانه‌ی ماست. جالب این است که در همین وضعیت قهوه دم می‌کنم و صفحات صبحگاهی‌ام را هر روز می‌نویسم و جالب‌تر این است که احسان با همین وضعیت اسفبار اینترنت سریال کمدی دانلود کرده است. من دیشب از خستگی به مرزی رسیدم که همه چیز را در همان وضعیت موجود رها کردم و نشستم سریال را دیدم و خندیدم.

بهترین زمان برای نوشتن روزانه‌هایم همین صبح اول وقت است. حالا خدا می‌داند که تا شب چه اتفاقاتی بیفتد. اگر بتوانم تلاش می‌کنم که در روزهای آینده هم بنویسم.

کارها تا الان نرم و روان و به موقع پیش رفته‌اند و امیدوارم که بقیه‌ی مسیر هم به همین شکل پیش برود.

الهی شکرت…

تمام امروز صرف خالی کردن کمد بزرگ، باز کردن درهای آن و بسته‌بندی کردن درها با استفاده از نایلون‌های ضربه‌گیر شد. عجب پروژه‌ای بود. در عرض همین یک روز خانه تبدیل به صحرای محشر شده است. اولین بار است که خانه‌ی من در چنین وضعیتی قرار داد و من ناراحت نیستم. عملا جایی برای نشستن وجود ندارد. تمام فرش‌ها را جمع کرده و بسته‌بندی کرده‌ام. در واقع این اولین کاری بود که انجام دادم تا از کثیف شدن فرش‌ها جلوگیری کنم.

لباس‌های داخل کمد را با همان چوب‌کارهایشان (گیره‌های رخت‌آویز) داخل کیسه‌های بزرگ گذاشتم تا در مقصد باز کردن و جابه‌جا کردنشان کار ساده‌ای باشد. من تقریبا داخل تمام کشوها مقسم‌هایی دارم برای نظم دادن به وسایل داخل کشوها. تصمیم دارم محتویات داخل کشوها را هم تا حد ممکن با همین مقسم‌ها داخل کارتون‌ها بگذرام که در مقصد کارم راحت‌تر باشد.

این اولین تجربه‌ی واقعی من از اسباب‌کشی است. ما قبلا (منظورم در خانه‌ی پدر و مادرم است) چندین بار اسباب‌کشی کرده‌ایم اما بین طبقه‌ی بالا و پایین خانه. البته پدر و مادرم چند بار اسباب‌کشی واقعی کرده‌اند اما مربوط به زمان بچگی ما می‌شود (قبل از شش سالگی من) بنابراین ما در آن‌ها دخالت خاصی نداشتیم. البته آخرین اسباب‌کشی را به خاطر دارم و یادم می‌آید که کمک می‌کردیم. اما به هر حال کمک خاصی از ما برنمی‌آمده.

پس در واقع این اولین تجربه‌ی واقعی من است. همه چیز برایم تازه است. اما مطمئنم که تجربه‌ی جالبی خواهد بود. من کلن در بسته‌بندی کردن مهارت زیادی دارم، چون خیلی خیلی زیاد این کار را انجام داده‌ام و کاملا به آن مسلط هستم. بنابراین این بخش کار برایم سخت نیست.

امروز متوجه شدیم که پسرِ مریم (عیسی را نمی‌گویم، پسر مریم دخترخاله‌ام را می‌گویم. بله،‌ اسم دختر‌خاله‌ام هم مریم هست. اگر تصور می‌کنید در خانواده‌ی ما قحطی اسم بوده است و چند تا از دختر‌ها اسمشان مریم است کاملا درست فکر می‌کنید 😐) داشتم می‌گفتم پسر دختر‌خاله‌ام روز هفتم مهر ماه به دنیا آمده است. تولدش دقیقا با ساناز یکی است و از این بابت من دیگر هیچوقت فراموش نخواهم کرد.

ظاهرا اسمش «لئو» است. بچه‌مان اسم خارجی دارد. کلن ما خیلی خارجی هستیم 😎

الان که می‌نویسم لپ‌تاپ را روی میز نهارخوری گذاشته‌ام و زیر میز بسته‌های بزرگ لباس قرار دارد که پاهایم را روی آنها گذاشته‌ام. جای راحتی دارم، خدا را شکر.

سخت‌ترین قسمت این روزها از نظر من آماده کردن نهار است. امروز که خدا با ما بود و مامان خوراک زبان خوشمزه‌ای فرستاده بود و من هم تا مرز خفگی خوردم. فردا هم خدا بزرگ است. (یعنی من حاضرم یک دنیا کار انجام دهم فقط غذا درست نکنم 🥴)

آخرین وعده‌ی من معمولا ساعت ۸ است که آن هم وعده‌ی شام نیست بلکه معمولا شیر‌قهوه‌ یا یک چیز سبک است. احسان امشب سیب‌زمینی سرخ‌کرده خورد که آن هم از مهمانی چند روز پیش در یخچال مانده بود. فقط داخل سرخ‌کن ریخت که کمی داغ و برشته شود و با سس خورد. البته نه اینکه فکر کنید شب‌های قبلی که اوضاع مرتب بود من شام درست می‌کردم. کلن وعده‌ی شام را از سر خودم باز کرده‌ام و احسان هم پذیرفته‌ است 🤭 البته خدا روزی‌رسان است و همیشه یک چیزی از پایین برای شام به احسان می‌رساند 😄

من واقعا از برنامه‌ریزی خداوند حیرت می‌کنم؛ حیرت می‌کنم از اینکه خداوند چگونه همه چیز را دقیق و منظم در کنار هم قرار می‌دهد تا موقعیت‌های نامناسب در نظر آدم آنقدر کوچک شوند که دیگر اصلا به چشم نیایند و تو تعجب کنی از اینکه اصلا چرا قبلا به این موقعیت‌ها اهمیت می‌دادی! آنقدر از فضای فکری تو دور می‌شوند و آنقدر برایت بی‌اهمیت می‌شوند که خنده‌ات می‌گیرد.

سال گذشته این موقع ذهنم درگیر موقعیت‌ها و آدم‌هایی بود که الان دیگر در تاریک‌ترین نقطه‌ی ذهنم هم جایی ندارند. بعد از آن هم آدم‌ها و موقعیت‌های نامناسب دیگری به سادگی هر چه تمامتر حذف شدند. الان که فکر می‌کنم می‌بینم که آن آدم‌ها و موقعیت‌های نامناسب آنقدر از فضای فکری و احساسی من دور بوده‌اند و هستند که تعجب می‌کنم از اینکه چطور یک زمانی برایم مهم بوده‌اند!!

آنقدر و آنقدر و آنقدر خوشحالم از حذف شدنشان و از رها شدن خودم که خدا می‌داند. انگار که خداوند تمام مدت دارد بار من را سبک و سبک‌تر می‌کند، انگار که آدم‌ها و موقعیت‌های اطراف من را داخل سَرَند ریخته است و مرتب دارد آن‌ها را سرند می‌کند و فقط چیزهای به درد بخور را نگه می‌دارد.

اما جالب‌ترین قسمت قضیه این است که یک جوری شرایط را مهیا می‌کند که هیچگونه فشاری به من وارد نمی‌شود. کاملا می‌داند که من به چه میزان زمان و به چه شرایطی نیاز دارم تا بتوانم از بحران‌ها عبور کنم. واقعا که خداوند «نعم‌ الوکیل» است به معنای واقعی کلمه.

اگر ما آدم‌ها تسلیم بودن را بلد باشیم و اجازه دهیم که خداوند مدیریت امور زندگی‌مان را به عهده بگیرد فقط شاهد معجزه خواهیم بود؛ معجزه پشت معجزه.

الهی شکرت…

امروز فقط می‌نویستم که بگویم پروژه‌ی روزانه‌نگاری‌ام سه ماهه شده است. با خودم فکر می‌کردم که اگر من خانه‌ای در دل طبیعت داشتم و هر روز با صدای پرنده‌ها بیدار می‌شدم و در طبیعت قدم می‌زدم،‌ نوشتن کار سختی نبود. اما اینکه بتوانی تا زانو در زندگی باشی، آن هم وقت‌هایی که زندگی اینطور پرتلاطم است و با این حال هر روز بنویسی قاعدتا کار ساده‌ای نیست.

متعهد ماندن به مسیری که برای خودت تعیین می‌کنی خیلی وقت‌ها طاقت‌فرساست. درجا زدن و ادامه ندادن ساده‌ترین انتخاب است. اما من آدم انتخاب‌های ساده نیستم. من به هر چالشی که برای خودم تعیین می‌کنم کاملا متعهد باقی می‌مانم تا زمانی که احساس کنم به نقطه‌ای که می‌خواستم رسیده‌ام و برداشتم را از آن چالش داشته‌ام.

اگر به خودمان متعهد نباشیم به چه کسی می‌توانیم متعهد باشیم؟

من آدم احساساتی‌ای هستم، به ویژه در حوزه‌ی روابط انسانی؛ کوچکترین حرکات و حرف‌ها و رفتارها احساسات مرا عمیقا تحریک می‌کنند. بر خلاف آنچه که تلاش کرده‌ام از خودم در تمام عمر نشان دهم که مثلا من آدمی کاملا منطقی و عقل‌گرا هستم اما در واقع احساساتم فرمانروای اصلی سرزمین وجودم بوده‌اند.

البته دیگر آنقدر بزرگ شده‌ام که بفهمم این نه تنها بد نیست بلکه هر چقدر احساساتمان قویتر باشند راهنمای خردمند‌تری را در کنارمان داریم.

اما خیلی وقت‌ها احساساتم مدت‌ها مرا درگیر خودشان نگه می‌دارند. با وجود تمام یادگیری‌‌هایی که در این سالها‌ داشته‌ام هنوز هم در دام قضاوت کردن دیگران می‌افتم و اجازه می‌دهم احساسات منفی وجودم را در بر بگیرند.

امروز بالاخره موفق شدم به برخی مسائل از زوایای دیگری نگاه کنم و این نگاه جدید حال و احساسم را کاملا تغییر داد. واقعا درک کردم که اگر من هم به جای بعضی از آدم‌ها بودم و همان تجربه‌ها را پشت سر گذاشته بودم چه بسا که بسیار عجیب‌تر هم رفتار می‌کردم.

اولا خدا را شکر کردم به خاطر داشتن تجربه‌هایی فوق‌العاده در زندگی‌ام و دوما به طور کامل وارد فاز پذیرش شدم و توانستم از احساسات ناخوشایند عبور کنم.

امروز هم تا عصر پای کامپیوتر بودم. بعد دوش گرفتم و آماده شدم. شب خانه‌ی الناز دعوت بودیم. سر راه تخمه‌ی آفتابگردان و انجیر خشک خریدم برای فردا.

شب بسیار خوبی بود. بعد از مدت‌ها من سر موضوعی از ته دل خندیدم. موضوع در مورد خانمی بود که ظاهرا بیشتر از هشتاد سال سن دارد اما بسیار سرحال است. من کنجکاو شدم که درباره‌اش بیشتر بدانم. پروین خانم گفت که این خانم کاملا مستقل است، برای انجام دادن کارهایش منتظر هیچکس نمی‌ماند؛ مثلا اگر در خانه کولر یا یخچال دچار مشکل می‌شود صبر نمی‌کند تا بچه‌هایش بیایند، خودش کار را پیگیری می‌کند و با افراد تماس می‌گیرد که بیایند و درست کنند.

تمام مدت می‌رقصد و مهمانی و مسافرت می‌رود و همواره سرحال و سرزنده است. من به این نتیجه رسیدم که او «خودش را نمی‌اندازد». یعنی فکر نمی‌کند که سنش زیاد شده و حالا باید یک گوشه‌ای بنشیند و منتظر باشد که بچه‌ها کی به دیدنش می‌آیند. آنقدر از شنیدن درباره‌ی این خانم لذت برده بودم که خدا می‌داند.

بابا و علی آقا کنار هم نشسته بودند. بابا وسط صحبت درباره‌ی این خانم از علی آقا پرسیده بود که «چاقه یا لاغر؟» (می‌خواسته بداند دلیل سلامت بودنش لاغر بودن است یا نه) علی آقا در جواب بابا قیافه‌اش را کج و کوله کرده بود و گفته بود «پیره»

انگار که بخواهد بگوید «چون پیره به درد نمی‌خوره حالا چه چاق چه لاغر» 😄😄

مامان متوجه‌ی این صحنه شده بود و برای ما گفت. آنقدر ما خندیدیم که من کم مانده بود غش کنم. رو به علی آقا گفتم «علی آقا سن یه عدده، آدم باید دلش جوون باشه» 😄

خلاصه که شب خیلی خوبی بود.

الهی شکرت…

با شروع هر فصل جدید من دفتر جدیدی برای نوشتن برمی‌دارم. دیروز چون کرج بودم دفتر جدیدم را نداشتم، از امروز در دفتر جدید می‌نویسم. دفتر این فصلم جلدی به رنگ نارنجیِ پاییزی دارد که کاملا ساده است و فقط در گوشه‌ی سمت چپ پایینش تصویر یک دوربین عکاسی قرار دارد. دفتری ضخیم با جلد محکم ِ سیمی و ورق‌های سفید و زیباست که از نوشتن در آن لذت می‌برم.

امیدوارم این شروع تازه لبریز از تجربه‌های فوق‌العاده و روزها و لحظات به یاد ماندنی باشه.

عمیقا سپاسگزار خداوندم که فرصت تجربه کردن یک تابستان دیگر را در اختیار داشتم و حالا لذتِ تجربه‌ی یک پاییز دیگر به من عطا شده است و من قدردان این موهبت هستم.

با جدیت تصمیم گرفته‌ام که دیگر پرنده‌ها را در بالکن نپذیریم. هر بار که سر و کله‌ی یکی از آنها پیدا می‌شود و من متوجه می‌شوم به بالکن می‌روم و او را پر می‌دهم. حتی با تمام این‌ها باز هم می‌آیند و کثیف کاری می‌کنند.

پروژه‌ای دارم که باید در این چند روز انجام شود،‌ کار زیادی هم برای انجام دادن دارد. تمام روز بی‌وقفه پای کامپیوتر بودم. هر بار تایمر اجاق گاز را برای انجام کاری تنظیم می‌کردم؛ یک بار زنگ زد و رفتم پیاز را رنده کردم و کمی آبش را گرفتم و گوشت و پیاز و ادویه‌ها را مخلوط کردم و ورز دادم. نیم ساعت بعد دوباره زنگ زد و رفتم گوشت را داخل تابه پهن کردم و تقسیم‌بندی کردم و روی حرارت گذاشتم. برنج را هم همین‌طور. دوباره که زنگ خورد برنج را دم کردم و گوجه‌فرنگی‌ها را روی کباب‌ها گذاشتم.

یعنی اگر تایمر اجاق گاز نباشد ما یا هیچ چیزی برای خوردن نخواهیم داشت یا تمام غذاها می‌سوزند. این تایمر با آن صدای بلندش، که نمی‌توان نشنیده‌اش گرفت، مرا مجبور می‌کند که حواس‌جمع باشم و کارها را انجام دهم. به لطف این تایمر است که ما غذا داریم برای خوردن.

تا عصر لاینقطع پای کامپیوتر بودم و الان که دارم می‌نویسم اصلا یادم نمی‌آید که چه کار دیگری انجام دادم آن روز.

آنقدر این روزها کارهایم در هم پیچیده شده است که خدا می‌داند. همین چند خطی که می‌نویسم جای شکرش باقیست.

الهی شکرت….